Τα περισσότερα τραγούδια ήταν γραμμένα για μια Μαρία, μια Κατερίνα, μια Άννα. Μοιραίες γυναίκες που ποδοπατούσαν τις καρδιές των αρσενικών και επιβεβαίωναν ότι η ομορφιά είναι μεγάλο όπλο κι ας την υποτιμούσαν όλες οι κουλτουριάρες. Όλες μοναδικές και ανεπανάληπτες που περνούσαν τη σιδερένια πόρτα του σχολείου και όλα τα βλέμματα ακουμπούσαν και ξεκουράζονταν. Τίναζαν το μαλλί με χάρη και περπατούσαν στην πασαρέλα της αυλής σίγουρες ότι όλοι οι θαυμαστές το μεσημέρι θα ξάπλωναν στο κρεβάτι και θα τις ονειρεύονταν. Άλλο πράμα, βρε παιδί μου, η σιγουριά της αποδοχής και του θαυμασμού! Σου δίνει μεγάλα φτερά και βήμα σίγουρο. Όλοι οι επιθετικοί προσδιορισμοί συνοδεύουν την πορεία. Οι ωραίες του σχολείου! Μεγάλο κεφάλαιο!
Στην άλλη όχθη κρύβονταν τα άλλα κορίτσια. Πέρασαν και χάθηκαν και κανείς ποτέ δεν τις θυμήθηκε. Χοντρούλες, με γυαλιά και σιδεράκια, αόρατες σχεδόν. Κι ας χαμογελούσαν πάντα, κι ας ήταν ευγενικές και καλοπροαίρετες, κι ας έβαζαν κι εκείνες το κόκκινο κραγιόν και το φιόγκο στα μαλλιά. Δεν τις ερωτεύτηκαν και δεν τις ονειρεύτηκαν ποτέ. Ποιος να ερωτευτεί φοβισμένους και μαγκωμένους ανθρώπους; Ποιος να προσέξει κορίτσια που περνούσαν βιαστικά και έτρεχαν να κρυφτούν στην τάξη; Να λουφάξουν πίσω από το βιβλίο κουβαλώντας μια σάκα ανασφάλειες και γιατί και κουρασμένα όνειρα πριγκηπικά αφού ποτέ δεν θα ήταν πριγκίπισσες κανενός;
Το 1985 ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας κυκλοφόρησαν το τραγούδι «κορίτσια της συγνώμης». Μια συγνώμη που ακούστηκε πρώτη φορά και ίσως και τελευταία. Τα κορίτσια έστω και προσωρινά άκουσαν μια συγνώμη για όλη την «καζούρα» και το χλευασμό που συνόδευσε τα μαθητικά χρόνια. Για όλη την απόρριψη που στοίχειωνε τα βράδια τα όνειρα τους και γέμιζε εφιάλτες τη ζωή τους.
Δεν ξέρω αν ένιωθα κι εγώ έτσι. Δε θυμάμαι πια. Οι μνήμες απωθούνται όταν πονάνε. Αλλά σίγουρα μου οφείλει μια συγνώμη ο «όμορφος» του σχολείου για το χλευασμό του όταν τόλμησα να του στείλω μια ανθοδέσμη κέρινα τριαντάφυλλα με ένα πολύ τρυφερό σημείωμα. Απάντηση δεν πήρα ποτέ. Όλο το σχολείο όμως είχε μάθει για τη χειρονομία μου και για αρκετό καιρό κρυβόμουν μέσα στην τάξη και δεν τολμούσα να βγω στην αυλή.
Τον συνάντησα αρκετά χρόνια αργότερα παντρεμένο με παιδί. Ακόμα αναρωτιέμαι που βρήκα το θάρρος να του εκφράσω τον έρωτα μου με το δικό μου τρόπο. Κι ακόμα τον μισώ που δε σεβάστηκε τίποτα και κοκορεύτηκε επειδή τόλμησα να τον ερωτευτώ. Η εκδίκηση είναι όμως πιάτο που τρώγεται κρύο. Δε θυμίζει σε τίποτα το γόη του σχολείου. Με λιγότερα μαλλιά, κοιλιά που θυμίζει βαρέλι και μιζέρια δημόσιου υπαλλήλου διορισμένο στα κάτεργα.
Τον είδα να περνά από μπροστά μου φορτωμένο με πολλές έννοιες και οικογενειακά βάρη. Με κοίταξε, τον κοίταξα και συνέχισα το δρόμο μου ενώ στα αυτιά μου ακουγόταν η φωνή του Χάρη:
Κορίτσια της συγγνώμης μες στα μάτια σας
είναι μια λύπη που δεν έχω εγώ ξεχάσει
Κορίτσια, γκρίζα, νεράιδες της αγάπης
ό,τι ήτανε να χάσω το έχω χάσει.
Η ζωή συνεχίζεται όμορφη, λαμπερή, γκρίζα, με συγνώμες, με λάθη. Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που συγχωρείς τα παιδικά αμαρτήματα. Όσο για τα κέρινα τριαντάφυλλα κάποιο ντουλαπάκι της μνήμης θα ανάβουν….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου