Μου άρεσε κι εμένα να ανακατεύω τη στάχτη. Εκεί στο τζάκι της γιαγιάς. Κι εκείνη με φώναζε «Αθοκουτάλα». Κι ύστερα μου έλεγε εκείνο το παραμύθι που ήταν τρομακτικό για την παιδική ψυχή μου. Στο τέλος άλλαζε τη φωνή της κι έλεγε: «Τις τιμώρησε ο θεός που φάγανε τη μάνα τους.» Κι εγώ σκεφτόμουν πάντα εκείνη τη θεία τιμωρία που προβάλλουν τα παραμύθια και περιμένουμε όλοι στη ζωή μας όταν οι άνθρωποι μας πληγώνουν.
Όταν έμαθα ότι ο Δημήτρης ανεβάζει το παραμύθι δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να δω την παράσταση. Μου ξυπνούσε μνήμες. Η γιαγιά έχει ταξιδέψει εδώ και πολλά χρόνια. Όλα έχουν αλλάξει. Εγώ δεν είμαι πια παιδί κι εκείνα που με τρομάζουν δεν έχουν σχέση με τα παραμύθια. Κι έπειτα κατάλαβα πια πως δεν υπάρχει θεία δίκη και εμείς θα πληγωνόμαστε και θα πληγώνουμε πάντα.
Επέμενε η αδερφή μου. Και πήγα. Έκατσα στην πρώτη σειρά. Ένα τζάκι βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μου και μια μεγάλη φωτιά φώτισε τις μνήμες μου. Άκουσα τη γιαγιά να αλλάζει πάλι τη φωνή της, να ανακατεύει τη στάχτη, να διηγείται την ιστορία με εκείνη τη ντοπιολαλιά που πάντα αγαπούσα. Κι έγινα παιδί και τρόμαξα και γέλασα και συγκινήθηκα και αξιώθηκα μια ανάμνηση δυνατή κι αγαπημένη!
Να πάτε! Θα δείτε μια καταπληκτική παράσταση, θα ακούσετε απόκοσμες μελωδίες, θα θαυμάσετε μια εκπληκτική Αθοκουτάλα με πηγαίο ταλέντο, θα θελήσετε να γνωρίσετε τον ταλαντούχο σκηνοθέτη. Τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για εκείνη την αναδρομή στο παρελθόν μου!
