ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΟΥ ΜΑΝΑ!

Η μάνα μου είναι σαν και τη δική σου. Έχει χέρια κλαράκια και είναι δέντρο. Κάποτε ήθελε να είναι πουλί. Απλώνουμε πάνω στα κλαδιά της τις πίκρες μας κι αυτή τις στεγνώνει και τις φυσά μαζί με τον αέρα. Είναι σε ένα κλουβί σα θηρίο ανήμερο και μετρά, όλο μετρά κι ύστερα παραδίνεται στη ζωή με τρόπο για να τη μαλακώσει και να την κουμαντάρει.

Η μάνα μου είναι σαν και τη δική σου. Αγαπάει, ανησυχεί, δίνεται, κανακεύει, χαρίζεται, παραμερίζει το «είναι» της για να περάσεις, αγκαλιάζει και παίρνει μονάχα ό,τι περισσέψει. Σε τόσα ρήματα προστάτης! Ακούραστος φύλακας και κουβαλητής! Μάχιμος στρατιώτης μέχρι τέλους! 

Η μάνα μου είναι σαν και τη δική σου. Μαντάρει κάλτσες και μπαλώνει ρούχα και πληγές. Πληγές καλά μπαλωμένες μην τύχει και σκιστούν πάλι και τρυπήσουν και πάρουν κρύο και τις δουν δράκοι και σε παιδέψουν όπως παίδεψαν κι εκείνη κάποτε. Λιάζει τα σεντόνια τα πρωινά να μυρίσουν ήλιο το βράδυ που θα ξαπλώσεις και θα ξεκουράσεις το μυαλό.

Η μάνα μου είναι σαν και τη δική σου. Άλλοτε μιλάει πολύ κι άλλοτε ξεχνά να μιλήσει. Και τραγουδάει σα μένει μόνη της και προσεύχεται να γίνει ο κόσμος κάμπος και θάλασσα και να βουτήξει για να ξεπλύνει τη σκόνη του χρόνου. Η «μαμαδίστικη» μαμά μου! Η «μαμαδίστικη» μαμά σου. Ξέρεις! Εκείνη η μαμά που όσο κι αν μεγάλωσες σε βάζει ακόμα στα γόνατα και σε νανουρίζει: 

«Ύπνε, που παίρνεις τα μικρά,

Έλα, πάρε και τούτο.

Μικρό μικρό σου το ‘δωκα,

Μεγάλο φέρε μου το.

Μεγάλο σαν ψηλό βουνό,

Ίσιο σαν κυπαρίσσι,

Κι οι κλώνοι του ν' απλώνονται

Σ' ανατολή και δύση».

Κι ας μην έγινες ποτέ κυπαρίσσι ίσιο και ψηλό, κι ας κουμπάριασες κι εσύ από όλα αυτά που ποτέ δεν τόλμησες να της πεις κι εκείνη όμως τα κατάλαβε και πόνεσε πιο πολύ, κι έκλαψε κάτι βράδια δίπλα σου χωρίς να βγάλει ούτε ένα δάκρυ.

Η μάνα μου είναι σαν και τη δική σου. Έχει όμορφα μάτια και ρυτίδες βαθιές. Κι εγώ τις καμαρώνω κι εκείνη καμαρώνει για όλους τους σταυρούς που σήκωσε κι έφτασε μέχρι το τέρμα. Έχει τα πιο μελαγχολικά μάτια του κόσμου κι ας ήθελα πάντα να είναι χαρούμενα, μα που χρόνος για τέτοια!

Θέλω να τις πω πολλά και πάντα το αναβάλλω έχοντας τη σιγουριά του παντοτινού! Θέλω να τις χαρίσω ένα καθρέφτη, που όλο τον αποφεύγει, να δει πόσο όμορφη και θαρραλέα είναι! Να καταλάβει πως όσο μεγαλώνω τις μοιάζω και χαίρομαι γι’ αυτό γιατί η μάνα μου είναι καλή και θέλω κι εγώ να γίνω καλύτερη! Θέλω να την πάω μια βόλτα στο βουνό και να την αφήσω μόνη της να ουρλιάξει και να βγάλει από μέσα της ό,τι κράτησε καλά κρυμμένο για 56 χρόνια. Κι ύστερα να τη σεργιανίσω στη ζωή όπως έκανε κι αυτή κάποτε για μένα.

Η μάνα μου ήταν πάντα αετός κι ας ένιωθε εκείνη πάντα σπουργίτι! Τα γυμνά της πόδια έχουν ρίζες για να μπορεί να στέκεται. Το σώμα της είναι κορμός για να μπορεί να αντέχει. Η μάνα μου είναι και δική σου. Πονάει, αγαπάει, αγκαλιάζει, μεγαλώνει. Και μεγαλώνει όμορφα κι εγώ κι εσύ και όλοι καθρεπτιζόμαστε στα μάτια της! Η «μαμαδίστικη» μαμά μας λουλούδι στο μέρος της καρδιάς! Παρηγοριά στα ανείπωτα, στα άγρια, στα ξένα! Βλέμμα καθάριο στο βρώμικο λασπωμένο μας δρόμο!

Είναι και κάποιες μανάδες που δεν πρόφτασαν να μεγαλώσουν ποτέ τα παιδιά τους κι ας το ήθελαν γιατί έφυγαν νωρίς. Κι εκείνα δεν είχαν ποτέ μια μαμά σαν τη δική σου, τη δική μου, τη δική μας. 

Για όλες τις μαμάδες! Κι αυτές που πρόφτασαν και τις άλλες που σαλπάρισαν για το μπαλκόνι του ουρανού! Στη υγειά σας!!!!!!!!