Μου αρέσουν τα ζευγαράκια. Ειδικά τώρα την Άνοιξη ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια. Λιάζουν την αγάπη και δε γέρνουν τους ώμους γιατί είναι απαλλαγμένοι από το βάρος της γης. Λες και θέλει και τίποτα άλλο η αγάπη! Μόνο να λιαστεί, να στεγνώσει από το ξέπλυμα της βροχερής ζωής. Κι ύστερα να μείνει στη σιωπή, μακριά από τη βουερή ανάγκη του κάθε μέρα, να μιλήσει με ματιές που δίνουν υποσχέσεις «για πάντα». Και δίνοντας τα χέρια να χαϊδέψουν τη στιγμή, να την παγώσουν και να αγκαλιάσουν τη μοναξιά τους μαζί.
Μου αρέσουν οι κινηματογραφικοί έρωτες. Εκείνοι που έχουν πάντα ευτυχισμένο τέλος. Και πραγματικά ποτέ δε με ένοιαζε το μετά. Το ύστερα από δέκα χρόνια αν τους ξαναβλέπαμε. Έμενα πάντα στο τέλος. Έμενα πάντα στη σκηνή που οι δυο ήρωες τα κατάφερναν κι έμεναν μαζί. Η αυλαία έπεφτε και είχα γεμάτη καρδιά. Προίκα για τον ήσυχο ύπνο μου και αποκούμπι για το πρωινό της επόμενης μέρας.
Εκείνος είναι ωραίος. Συνεπής, ειλικρινής και ονειροπόλος. Θα φτιάξει τον κόσμο. Θα αφυπνίσει συνειδήσεις, θα ξυπνήσει το χαμένο σκοπό του καθενός. Λιγομίλητος και ευθύς, αλτρουιστής και ιδεολόγος. Μαχαιριές οι απόψεις του. Βαράνε στο ψαχνό και χτυπάνε φλέβα. Ο Ντελόν είναι ωραίος άνθρωπος. Άγουρο παλικάρι μα ώριμο και ξεκάθαρο.
Εκείνη χαμογελά και φωτίζεται ο κόσμος. Χαριτωμένη, αστεία, πεισματάρα, ανασφαλής, τσαούσα με τσαγανό. Το λέει η καρδούλα της. Γήινη δηλαδή και ανθρώπινη. Έχει τρόπο χωρίς κόπο. Σε ακούει και σε προσέχει. Κι όταν τελειώσεις, αν θες, έχει κάτι να σου πει. Κάτι μικρό μα ικανό να σε κάνει να πιστέψεις πως όλα θα βρουν το δρόμο τους.
Ο Ντελόν και η Ντενέβ συναντήθηκαν στο μετερίζι της μακαριότητας και της νεανικής ανεμελιάς. Και ερωτεύτηκαν παράφορα, δυνατά, με υποσχέσεις και προσδοκίες. Ομορφιά απαράμιλλη! Η απόλυτη ομορφιά! Πολύχρωμε βεγγέρες στο μπαλκόνι του έρωτα! Στη βεράντα του παντοτινού! Να έχεις κάποιον να σε περιμένει όταν γυρνάς στο σπίτι. Και να αγωνιάς όταν αργεί! Και να χτυπά η καρδιά γρήγορα, να φτερουγίζει όταν ακούς το κλειδί στην πόρτα! Γιατί μονάχα αυτό θέλει η αγάπη: Μια αγωνία και ένα πήχη ψηλό κι ένα χέρι να σου κάνει «παταράκι» και να σου λέει: «Ανέβα! Μαζί θα τα καταφέρουμε!»
Μου αρέσει να τους συναντώ. Τρελαίνομαι να βλέπω χαμογέλα ευτυχίας, ανεμελιάς. Χαριτωμένοι άνθρωποι! Κινηματογραφικό ζευγάρι. Κι εδώ πραγματικά θα υποκλιθώ στην αγάπη την άδολη, την ξεκάθαρη, την καθαρή. Θα υποκλιθώ στα νιάτα που ξέρουν να ερωτεύονται, να διεκδικούν, να ελπίζουν. Θα υποκλιθώ στο δόσιμο, στο ξόδεμα, στο απόλυτο, στο ουσιαστικό. Θα υποκλιθώ στους φίλους μου! Στο Ντελόν και στη Ντενέβ! Που ξέρουν να αντέχουν και να παλεύουν και να υπερασπίζονται την αγάπη τους που θα είναι για πάντα.
«Ηράκλειο Καλαμάτα και βύσσινο γλυκό
να με ρωτάς σταμάτα τι ψάχνω για να βρω
τι ψάχνω για να βρω...»
Για το Ντελόν που όταν το άκουγε έπινε κούπες επειδή η Ντενέβ ήταν ακόμα μακριά….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου