ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Αθυρόστομη πάντα αλλά με μεγάλες αλήθειες. Την εμπιστευόμουν απόλυτα. Την ακολουθούσα τυφλά. Αφουγκραζόμουν κάθε λέξη, κάθε ανάσα της. Ξέπνοη πήγαινε πέρα – δώθε σα βαρκούλα που τη νανουρίζουν τα κύματα. Φωτισμένη φιγούρα που έζησε με σκοτεινιασμένους και φοβισμένους ανθρώπους. Δειλούς τους έλεγε. Κι εγώ διαφωνούσα γιατί στους φοβισμένους δεν έχεις να καταλογίσεις ευθύνες. Εκείνη σήκωνε και τις πέτρες από τις φωνές. «Οι φοβισμένοι είναι και δειλοί. Μην τους δικαιολογείς. Ανθρωπάκια που δεν έμαθαν να διεκδικούν ούτε ένα κομμάτι ζωής. Ούτε μια πρεμιέρα δεν ονειρεύτηκαν. Μια ζωή στα παρασκήνια να σπρώχνουν τους άλλους να καθαρίσουν γι’ αυτούς».

Δεν έφερνα αντίρρηση. Θα είχε τους λόγους της. Την έβλεπα έτσι ανταριασμένη και σεβόμουν το μέσα της, την ανάγκη της να κατακεραυνώσει τους δειλούς που πάντα την έβγαζαν καθαρή, που πάντα ήξεραν να ξεφεύγουν και να ρίχνουν τις ευθύνες στους άλλους. Άνθρωποι και ανθρωπάκια. 

Μου πήρε χρόνια να τους αναγνωρίσω. Κι ακόμα ξεγελιέμαι καμιά φορά. Είναι τα «θα» που λένε, μεγαλόστομα και ρητορικά. Είναι οι υποσχέσεις που δεν τηρούνται ποτέ, λες και παθαίνουν αμνησία μόλις ξεστομίσουν τις λέξεις. Είναι που χάνονται ύπουλα και μουλωχτά ενώ ήρθαν με τυμπανοκρουσίες και βεγγαλικά. Είναι που δε θα δώσουν ποτέ εξηγήσεις για το φευγιό και την εξαφάνιση τους. Είναι που δεν άκουσαν ποτέ τους δικούς σου φόβους, τις δικές σου ανάγκες, τα δικά σου θέλω. Προβλέψιμοι και βαρετοί. Να μην ξέρουν τι θα πει συναισθηματική ευθύνη, ενσυναίσθηση, συναισθηματική ωριμότητα. Να μπαίνουν και να βγαίνουν στη ζωή σου με αναίδεια και θράσος και να σε κάνουν να πιστεύεις ότι φταις. Να σου ρουφούν την ενέργεια και να σου παίρνουν την καλύτερη αναπνοή σου, την πιο βαθιά, την πιο δυνατή. Να θέλουν επιβεβαίωση και εσύ να τη δίνεις μαζί με το πιο όμορφο κομμάτι της ψυχής σου. Να την κάνεις δώρο κι εκείνοι να την απλώνουν χαλάκι στο πάτωμα και να σκουπίζουν τα βρώμικα παπούτσια τους. Να αρρωσταίνεις από τη δική τους παράνοια, το δικό τους εσωτερικό μπέρδεμα, την ανειλικρίνεια και το ναρκισσισμό τους. 

Πόσο δίκιο είχες καημένη Ιωάννα! Κομπάρσοι ήταν πάντα κι εμείς τους θεωρούσαμε πρωταγωνιστές. Προβλέψιμοι άνθρωποι! Ούτε μια φορά δε θα σε ξαφνιάσουν. Ούτε μια φορά δε θα βγουν μπροστά να σε υπερασπιστούν. Κι η ζωή τους όμορφα σκηνοθετημένη από τους αρχηγούς τους. Έχουν κι από αυτούς! Εκεί σκύβουν κεφάλι και τα τακτοποιούν όλα. 

Τη συνάντησα σήμερα. Αθυρόστομη πάντα. Έλεγε πάλι για όλους αυτούς. «Μια μέρα θα σου πω τις ιστορίες μου και θα καταλάβεις. Όλοι αυτοί με έκαναν θυμωμένο άνθρωπο.» Κι ήθελα να της πω ότι εγώ τώρα πια γελάω με όλους αυτούς. Δε θυμώνω. Έμαθα να μην τους πιστεύω. Μέσα σε ένα βράδυ άλλαξε το κεφάλι μου. Πήρε στροφή. Μόνο γελάω. Δε θλίβομαι. Κι αν έδωσαν και καμιά υπόσχεση, θα ήταν άνοιξη και νόμισαν πως θα γίνουν πιστευτοί. Κι ήταν από εκείνες τις υποσχέσεις που έκρυβαν μια υπόθεση, ένα «αν». Κι αυτό το αναθεματισμένο δεν οδηγεί ποτέ σε βέβαια συμπεράσματα…