Κυριακάτικο απόγευμα του Μάη. Κυριακάτικο! Όλα τα κλείνει τούτη η λέξη. Τα φασκιώνει σφιχτά, τα τρομάζει, τα σφάζει με το βαμβάκι. Από παιδί η ίδια αίσθηση. Σα να μην έχει αύριο. Βάλσαμο η προσμονή στους ανθρώπους! Αποκούμπι! Δεκανίκι! Σωσίβιο ενώ κολυμπάς στη μέση του ωκεανού και δεν έχεις καμιά σωτηρία. Μα το κυριακάτικο απόγευμα δεν έχει τίποτα από αυτά.
Η μουσική λυτρώνει. Στρώνει την κακοτραχαλιά του απογευματινού δρόμου. Ο Nick cave τραγουδά “the mercy seat”. Γεμίζει το δωμάτιο μελωδίες. Το βιβλίο του Ρίτσου κρατώ στα χέρια και διαβάζω τη σονάτα. «Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου».
Οι άνθρωποι αγαπούν. Ο καθένας με τον τρόπο του. Συνωμοτούν για την αγάπη, εγκληματούν στο όνομα της, αλλάζουν ρότα στη ζωή τους, ακρωτηριάζουν όνειρα για χάρη της, μα αγαπούν. Κι εκείνοι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες πόσο επικίνδυνοι, Θεέ μου! Ναρκοπέδιο οι δρόμοι που περπατάς σε όλη σου τη ζωή. Κι όσο κι αν προσέχεις, η καρδιά είναι απρόσεκτη και η νάρκη καραδοκεί σε κάθε σου βήμα.
Ίδια η επανάληψη. Κάθε Κυριακή. Ίδιες σκέψεις, τα ίδια και απαράλλακτα συναισθήματα. Με σπασμένα φρένα πώς να κατέβεις την κατηφόρα και να μη γκρεμοτσακιστείς; Η λαχανιασμένη ανάσα στη γενναιόδωρη ζωή! Να κάνεις τάματα μην αλλάξει τίποτα. Να παραμείνουν ίδιες οι ανάσες και οι στιγμές κι ας πληρώσεις το τίμημα. Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες! Πόσο επικίνδυνοι! Να αγαπάς τους ποιητές και να τους βλέπεις μπροστά σου σα ξέφωτο στο δάσος! Να φλυαρούν ακατάπαυστα και να σε γυρνούν πίσω στη μακαριότητα της ανεμελιάς! Πόσο επικίνδυνοι!
Κι η ψυχή βουλιμική να μην αντέχει την ακαταστασία. Η αλτρουιστική σου αδυναμία που πάλι νίκησε και πίστεψε πως θα ζήσει. Κανακεμένη μου μνήμη! Φανατικός, ορκισμένος εχθρός της λήθης! Λες και είναι νόμος να τα θυμάσαι όλα.
Κι ύστερα η κεραζόζα, όπως έλεγε ο παππούς το ουράνιο τόξο, να σου απλώνει τα χρώματα της και να πιστεύεις πως πάντα βγαίνει μετά τη βροχή. Κι αυτός ο Μάης μαχαιριά. Κι ας μη φαίνεται σήμερα το αύριο. Κι ας κρύβεται στα ασύντακτα.
Θα φτιάξω ένα καινούριο βιογραφικό. Μια νέα ζωή ζώσα. Με λένε Μυρτώ και ονειρεύομαι. Μισώ της Κυριακής το απόγευμα και λαχανιάζω όταν φοβάμαι. Με τρομάζει το σκοτάδι και απεχθάνομαι τις φωτεινές λεζάντες. Αγαπώ τη μυρωδιά της κανέλας και του βασιλικού. Ερμηνεύω αυτούς που αγαπώ και τους αφιερώνω τραγούδια. Έχω καταλάβει πως στη ζωή έχουμε άνισες ευκαιρίες και το αποδέχομαι.
Να με συμπαθάτε μα είναι Κυριακής απόγευμα βροχερό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου