Την είδα σε μια φωτογραφία. Χαμογελαστή και ήρεμη. Σίγουρη για τον εαυτό της. Ευτυχισμένη για τα γεννήματα της. Και λούφαξα σε μια ακρούλα για όλο το υπόλοιπο της μέρας. Μάζεψα την αντοχή μου που σερνόταν στο πάτωμα και άνοιξα το χρονοντούλαπο να φυλάξω ό,τι δεν κατόρθωσα να κλέψω: Την αιτία της ευτυχίας της που τόλμησα κάποτε, χωρίς να ξέρω, να επιθυμήσω... Εσένα σου στέλνω φιλιά και ξερά κίτρινα φύλλα για να 'χεις τα φθινόπωρα της ζωής πλάι στα χαμογελαστά σου πρόσωπα!
-Πού θα πάει αυτή η βαλίτσα;
- Όπου θέλει, αρκεί μόνο να γεμίσει...
Από εκείνες τις βραδιές που οι γυναικοπαρέες γράφουν ιστορίες! Στοιβαγμένες σε ένα αμάξι κατά την επιστροφή, με αφορμή ένα υπέροχο αφιέρωμα σε ένα μεγάλο χορευτή, μαθαίνεις πως τόσο απλά γνωρίζονται οι άνθρωποι: με γέλιο, συγκίνηση και προσωπικές ιστορίες. Κι ύστερα μου λες πως μεγαλώσαμε. Ο χρόνος είναι σκιάχτρο. Αν το φοβηθείς θα μεγαλώσεις. Αν του χαμογελάσεις θα ζήσεις!
Όταν είσαι σαράντα και οι 18χρονες μαθήτριες σου σε αποκαλούν "Κλειούλα", τότε ο χρόνος είναι μεγάλη απάτη και δεν έχει καμία θέση στις σχέσεις των ανθρώπων...
Είναι που με ξεγέλασες πως θα ήσουν εκεί κι έκανα τη βουτιά. Και δε βρήκα ούτε μια μικρή χαραμάδα να πιαστώ όταν κατάλαβα την απάτη της αγάπης..
Σαν τις αγκαλιές τίποτα. Φτερούγες ανοιχτές, έτοιμες για επικίνδυνες πτήσεις. Κι ούτε μια στιγμή να μη φοβάσαι το θάνατο...
"Γράφοντας διαρκώ περισσότερο.
Μέσα στο χειμώνα παρατείνω την πυρακτωμένη μορφή
του πριν κατάμαυρου κάρβουνου." Γιώργος Βολουδάκης
Γιατί έπρεπε να βρω μιαν απάντηση στην ερώτηση που με βασανίζει εδώ και πολύ καιρό....
Εγώ τις φυλακές μου τις κάνω πολύχρωμες για να νομίζω πως είναι λούνα - παρκ και να ποντάρω στο παιχνίδι...
Είναι που τα πλοία τις καλοκαιρινές νύχτες μοιάζουν με φωτάκια στον ορίζοντα που βεγγερίζουν. Κι εσύ λείπεις...
Καθίσαμε δίπλα. Δεν κοιταζόμασταν. Μου είπε εκείνο το συγνώμη που ήταν σε αναμονή χρόνια. Δεν το ήθελα πια μα το δέχτηκα. Τον είχα ήδη συγχωρήσει. Τον είχα κατανοήσει. Οι άνθρωποι δεν εγκαταλείπουμε το σίγουρο τόσο εύκολα. Ο καθένας φτάνει όπου μπορεί. Πότε - πότε έσκαγε κι ένα κύμα πάνω στην προβλήτα. Ξέπλενε τη σκόνη, καθάριζε την αντάρα, έδινε καθαρό χώρο στο χθες, ψύχραιμη ματιά. Κάποιες φορές αγαπάς κι από απόσταση. Κάποιες φορές αγαπάς και μέσα στα χρόνια με την ίδια ένταση. Έκλεισα τα μάτια. Είδα τις αναμονές μου, τις απώλειες, τις αγωνίες. Άρχισα να χαμογελώ. Ήταν όλα τόσο μακρινά ...
Το ξυπνητήρι μου τα ανατρέπει όλα. Γιατί ποτέ στα όνειρα μας δε βλέπουμε ξεκάθαρα τα πρόσωπα; Από το πρωί παλεύω να θυμηθώ τα μάτια του. Δεν έχω κρατήσει ούτε μια φωτογραφία. Και σκέψου πως κάποτε είχα τόσο καλή μνήμη...
O φόβος. Οι φόβοι. Επισκέπτες της νύχτας. Απρόσκλητοι. Ανερμάτιστοι. Αγωνιώδεις. Πιο πάνω αυτοί. Πιο λίγο εσύ. Ήχοι βουβοί που σε πνίγουν. Στο λίγο σου. Στο λίγο τους αντίπαλοι κερδισμένοι με το φως της μέρας στο άδειο κρεβάτι. Εσύ, αυτοί και όσοι λείπουν. Πιασμένοι από τα χέρια να τραβούν μαλλιά..
Η Ελένη επέμενε να πούμε στον εαυτό μας τρεις φορές : "Εαυτέ μου σε αγαπώ γι' αυτό που είσαι και σε αποδέχομαι όπως είσαι". Εκείνη δε φανταζόταν πόσο δύσκολο ήταν να του κάνει τέτοια εξομολόγηση μιας και δεν ήταν αλήθεια. Εγώ πάλι σκέφτηκα ότι από αυτή τη μικρή λεπτομέρεια ξεκινούν όλα. Κλείσαμε τα μάτια, φαντάστηκε η καθεμιά το δικό της μικρόκοσμο και ενδόμυχα υποσχεθήκαμε πως κάποια στιγμή θα το προσπαθήσουμε πάλι. Δεν ξεστομίσαμε τίποτα...
Την άνοιξη που μου χρωστάς την ξέχασες..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου