Φαντάσου μια ζωή να ‘χεις προξενητάδες. Να θέλουν να σε σμίγουν με φόβους. Να σε ζευγαρώνουν με θυμούς. Χεράκι κρατιούνται αυτά τα δυο. Σα ζευγαράκι που ερωτεύτηκε μέσα στο χειμώνα. Δυνατοί οι έρωτες του χιονιού. Δένουν γερά σπρωγμένοι από εξωτερικές συνθήκες. Φόβος και θυμός. Θυμός και φόβος. Ο ένας προέκταση του άλλου, συνέχεια στο χωροχρόνο, δεκανίκι, αποκούμπι.
Μέρες τώρα κονταροχτυπιούνται μέσα μου. Σφίγγω τα δόντια, μπήγω τα νύχια στη σάρκα μου. Φοβούμαι μήπως διαιρεθώ κι εγώ σε κομμάτια ανόμοια και χάσω τη συνοχή μου. Αδηφάγα βλέμματα από παντού έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Τραύματα που εμφανίζονται σε ανύποπτο χρόνο.
Μούδιασαν τα μάτια από τις εικόνες. Παρέλυσε το μυαλό από τις σκέψεις. Μια τρικλοποδιά και άλλη μια, κι ένα σκύψιμο στη γη κι ύστερα πάλι όρθιος να αναρωτιέσαι, να ψάχνεις, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι. Άνθρωποι που πέφτουν και άνθρωποι που σηκώνονται. Ίδια εικόνα. Πάντα ίδια.
Τι μέρα έχουμε; Ποια χρονιά διανύουμε; Ποια εποχή θρονιάστηκε στο κατώφλι μου; Ποιος αιώνας μαγάρισε τη ζωή μου; Πονάει η παραίτηση. Πονάει και η αντίσταση. Σα να ‘χω να διαλέξω δυο δρόμους και να μην παίρνω κανένα. Στέκομαι εδώ στη μέση του χρόνου, στο μετερίζι του καιρού και μονάχα αναρωτιέμαι. Διαμελισμένες στιγμές σε ένα ραγισμένο καθρέφτη.
Πόσες φορές στάθηκα πάλι εδώ και αναρωτήθηκα τι πήρα. Λάθος! Τι έδωσα έπρεπε να μετρήσω. Τι χάρισα απλόχερα, με την καρδιά μου, με τη σκέψη μου, χωρίς παράπονο και γκρίνια. Παλιομοδίτικες οι αξίες μου. Παλιομοδίτικες σαν τα ρούχα μου.
Μια δρασκελιά η ζωή. Μέχρι να κάνεις το γύρω του τετραγώνου τέλειωσε. Μα πώς να το καταλάβεις κακομοίρη; Ξεχνιέται το «εγώ»; Πάντα εκεί να διεκδικεί την πρωτιά! Να διαλαλεί περίτρανα απαιτήσεις και «θέλω». Και η αγάπη; Η δυνατή, η μάχιμη, η παιδική, η δοτική; Όχι η άλλη, η γλυκανάλατη! Πόσο δύσκολο να αγαπάς; Δύσκολο. Ακατόρθωτο; Ακατόρθωτο για ανθρωπάκια.
Και ο άνθρωπος να πέφτει. Ο γδούπος της ανθρώπινης συντριβής. Σα να πέφτεις από πολυκατοικία δέκα ορόφων. Πολύτιμη η ζωή. Όχι και ο θάνατος. Να ζεις το ζητούμενο. Να πεθαίνεις το τέλος αφού πρώτα ζήσεις.
Αγάπα, μπάσταρδε! Πονάει η αγάπη. Το ξέρω! Μα δε γίνεται αλλιώς. Η αδιαφορία θα πονέσει πιο πολύ. Αργότερα θα έρθει ένας δικαστής και θα σε δικάσει για όλα. Συνείδηση λέγεται. Και θα ζητάς βοήθεια από τους θεούς σου μα κι εκείνοι θα σου κλείσουν πόρτες και παράθυρα.
Αγάπα, μπάσταρδε! Περαστικοί είμαστε κι αν δεν πιστέψουμε στην αγάπη θα φύγουμε με άδεια χέρια και πληγές από καρφιά.
Συμπάθαμε άνθρωπε, μα όλα αυτά που συμβαίνουν μας αφορούν κι όμως σιωπούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου