Μπαίνει στην αίθουσα. Έχει εκείνο το πονηρό κι ευτυχισμένο βλέμμα. Γέρνει λίγο το κεφάλι στα δεξιά κι όλο τραβά την μπλούζα προς τα πάνω σα να θέλει να καλύψει κάτι. Το μάτι μου πέφτει στο λαιμό του. Λαιμός κύκνου γεμάτος παράσημα του έρωτα. Δυο βαμπίρ που συναντήθηκαν και ξεδίψασαν ρουφώντας αίμα. Ανοίγει τα τετράδια και διαβάζει την άσκηση μηχανικά ενώ το μυαλό του τρέχει στο αλισβερίσι με τα κόκκινα τριαντάφυλλα στο λαιμό. Η απάντηση μισή, ανολοκλήρωτη. Τον συγχωρώ. Με τέτοια παράσημα που να βρεις χρόνο για απαντήσεις...
Βγαίνουμε διάλειμμα. Εκείνη έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Ξέρω πως κάτι θέλει να μου φανερώσει. Σκύβει το κεφάλι και ψιθυρίζει: "Όταν τον σκέφτομαι τα βράδια παθαίνω αρρυθμία. Τη μια χάνεται ο παλμός και την άλλη γίνεται έντονος που νομίζω πως ακούγεται σε όλο το σπίτι." Την κοιτώ και χαμογελώ. Έτσι είναι ο έρωτας όταν είσαι δεκαεπτά. Άρρυθμος και γεμάτος παράσημα. Πεντόλιρες στο λαιμό και κρεσέντο στην καρδιά. Δε θα πεθάνεις. Αυτό το λέμε ζωή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου