Εδώ και μια εβδομάδα κρατάω την αναπνοή μου. Είμαι φειδωλή στον αέρα που αναπνέω. Σκέφτομαι πως θα μου χρειαστεί αργότερα. Ξυπνάω και κοιμάμαι κρατώντας από το χέρι τις αγωνίες και τους φόβους μου. Μιλώ για ανθρώπους πεινασμένους, άρρωστους, απογοητευμένους, άνεργους και με αποκαλούν γραφική, συναισθηματική, ονειροπαρμένη. Κουσούρι που είχα από παιδί. Πορεύτηκα μέσα στη ζωή με ένα παράπονο και ένα αναπάντητο γιατί. Κι έφτασα τώρα εδώ, στη μέση της ζωής μου, κουβαλώντας πάλι μια αγωνία κι ένα σταυρό στο χέρι. Αυτό μου δίδαξαν.
Χθες το βράδυ γνώρισα μια κυρία που ετοιμάζεται να μεταναστεύσει για Αμερική. Άνεργος ο σύζυγος τα τελευταία χρόνια, δυο παιδιά που σπουδάζουν κι εκείνη να καθαρίζει σπίτια. "Μην παραιτηθείτε. Η ζωή έχει μόνο αγώνα. Ο Τσίπρας δεν είναι θεός αλλά είναι έντιμος. Και δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από την εντιμότητα."
Χθες βράδυ πήρα μια ανάσα εγώ η γραφική, ρομαντική, συναισθηματική, ονειροπαρμένη. Και καταλάβα πως "Όλα είναι δρόμος. Δεν είσαι μόνος".
Έδωσα ραντεβού στη ζωή που 40 χρόνια ονειρεύομαι. Ήρθε η ώρα να τη συναντήσω!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου