Τη θυμάμαι την απαγόρευση. Ήταν σε περίοπτη θέση πάνω από το τιμόνι του οδηγού στο υπεραστικό λεωφορείο που εκτελούσε το δρομολόγιο για τη «Χώρα», όπως έλεγαν το Ηράκλειο οι ηλικιωμένοι του χωριού. Παιδάκι έμπαινα στο λεωφορείο με τη μάνα μου για να πάμε στη «Χώρα» για ψώνια και σε όλη τη διαδρομή διάβαζα την πινακίδα που στόλιζε το λεωφορείο και ποτέ μα ποτέ δεν παραβίασα τη διαταγή του αόρατου επικεφαλής της διαδρομής.
Λίγο πιο κάτω και με μικρότερα γράμματα μια δεύτερη επιγραφή κέντριζε τη φαντασία μου και με γέμιζε μονάχα απορίες : ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΤΥΕΙΝ. Στην αρχή δεν ήξερα το ρήμα πτύω αλλά και όταν αργότερα έμαθα πάλι δεν μπορούσα να καταλάβω το λόγο ύπαρξης της συγκεκριμένης απαγόρευσης. Ποιος άνθρωπος δηλαδή θα μπορούσε να φτύνει μέσα σε ένα λεωφορείο; Παιδική αγνότητα; Άγνοια της ζωής;
Κι ύστερα μεγάλωσα και κατάλαβα πως αυτές οι δυο απαγορεύσεις είναι οι πιο σημαντικές στη ζωή του ανθρώπου. Από τα γεννοφάσκια σου με ένα λεωφορείο πορεύεσαι. Και συνυπάρχεις με συνοδηγούς και συνταξιδιώτες. Πότε είσαι οδηγός και πότε επιβάτης. Ψηλαφίζεις τον καιρό με διλλήματα, καλοπιάνεις τα κουσούρια τα δικά σου και των άλλων που σε θυμώνουν, ψάχνεις νερό για τα άνυδρα όνειρα, πασχίζεις να μονιάσεις τη σκοτεινή με τη φωτεινή σου πλευρά. Πάντα κάποιος κάθεται δίπλα, πίσω, μπροστά, δεξιά, αριστερά με παραπανίσιες κουβέντες ή μισόλογα. Σαρακοφαγωμένα τα καθίσματα και πότε οι λαμαρίνες να βράζουν κι άλλοτε παγωμένες να σε κάνουν να κρυώνεις και να προσπαθείς να χουχουλιάσεις στο διπλανό, στον ξένο, στο δικό σου.
Οι αποσκευές να πληθαίνουν στο πορτ μπαγκάζ του λεωφορείου κι εσύ φυγόπονος καθώς είσαι να βαριέσαι το ξεκάθαρισμα. Και στις ανηφοριές να αγκομαχάς και να παλεύεις να καταλάβεις ποια διαδρομή είναι πιο σύντομη, ποιος δρόμος σε πλάνεψε και τον ακολουθείς, ποιο συναπάντημα σε ζόρισε και λούφαξες και πήγε στις πίσω θέσεις και απομονώθηκες και κρύφτηκες κι έκρυψες και τα όνειρα. Κι έπειτα ψηλώνεις και δε χωράς και βεβηλώνεις τις ανάγκες των άλλων και βεβηλώνουν κι εκείνοι τις δικές σου, και ζητούν ρουσφέτια και απαιτούν θέσεις μπροστά. Μονάχα μπροστά γιατί η ζωή τους ζαλίζει.
Πόσο εύκολα κρίνουμε τις ζωές των άλλων, έχουμε άποψη για τη διαδρομή τους, για την κορφή που θα επιλέξουν να στήσουν τη σημαία τους! Και τους μιλάμε, τους μιλάμε,…. τους μιλάμε εμείς που είμαστε έξω από το χορό και γνωρίζουμε να κρίνουμε τους χορευτές. Και εκείνοι κάνουν λάθη και χάνουν το δρόμο χωρίς χάρτη και πυξίδα κι εμείς τους φτύνουμε και τους γυρνάμε την πλάτη και τους κλωτσάμε σαν τους κόπρους σκύλους που μπήκαν στο δρόμο μας και ζητάνε σημασία και προσοχή. Η αγάπη δεν περισσεύει για να τους βοηθήσουμε να ελευθερώσουν τη μοναξιά τους.
Μια επεξήγηση και μια παράθεση η ζωή. Να δίνεις πάντα εξηγήσεις και διευκρινίσεις για τις επιλογές σου, τα όνειρα, τις επιθυμίες, τα λάθη και τα σωστά, τα στραβά και τα ίσια, τα μισά και τα ολόκληρα. Και όλοι δικαστές που παραμονεύουν να σε δικάσουν και να σου επιβάλλουν ποινές και τιμωρίες.
Ο οδηγός πρέπει να είναι ανάλαφρος σαν αεράκι, προσηλωμένος στη διαδρομή και απόλυτα υπεύθυνος για το δρόμο του. Γι’ αυτό κανείς δεν πρέπει να ομιλεί εις τον οδηγόν και απαγορεύεται αυστηρά το «πτύειν» σε όλη τη διάρκεια της εκδρομής. Γιατί αυτό είναι η ζωή, φίλοι μου, μια εκδρομή όχι πάντα ευχάριστη αλλά τουλάχιστον είναι παρεϊστικη και μοναδική. «Δεύτερη εκδρομή δεν έχει»….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου