Είναι κάποιες μέρες που δεν έχει αντοχή να σηκωθείς από το κρεβάτι. Λες και παραδόθηκες στην επανάληψη του μάταιου. Έτσι νιώθεις. Κι ας μη σε βασανίζει τίποτα ουσιαστικό και χειροπιαστό. Το λες και ανικανοποίητο. Το λες και φύση σου. Το λες και αγνωμοσύνη. Καμιά φορά και παραίτηση.
Έχουμε όμως το δικαίωμα αυτό; Αναρωτιέμαι. Κι ύστερα πάλι απαντώ: Κάποιοι τυχεροί έχουμε την πολυτέλεια. Αν τύχει όμως και συναντήσεις κάποιον από τους άλλους, εκείνους τους «άτυχους», μαζεύεις το αχάριστο «εγώ» σου, το κάνεις στην άκρη και υποκλίνεσαι στο μεγαλείο. Και τότε η ζωή πρέπει να δώσει μπόνους.
Τους συνάντησα έξω από το μηχανολογικό. Πρώτα εκείνη. Κρατούσε δυο σκυλιά και ακουμπούσε σ’ ένα τοίχο ψάχνοντας λίγη σκιά. Όμορφη. Μαγικά όμορφη. Μα ποιος είπε πως η ζωή χτίζεται με περιγράμματα; Άμα δεν έχει χρώματα ευγενικά τι να το κάνεις το κάρβουνο; Χαμόγελα γνήσια, αληθινά. Χαμόγελα αντίστασης. Πείσμα και θέληση.
Η Ιωάννα είχε κινητικά προβλήματα. Κρατούσε τα σκυλιά και περίμενε το Λευτέρη να κατέβει τα σκαλιά της υπηρεσίας. Εκείνος όμως της έφερε άσχημα νέα. Έπρεπε να παρουσιαστεί η ίδια και να καταθέσει τα δικαιολογητικά για το δίπλωμα γιατί ο υπάλληλος είχε πολύ δουλειά και δε μπορούσε να εγκαταλείψει το πόστο του. Τριάντα σκαλιά. Κι εκείνη αγόγγυστα άρχισε τον αγώνα δρόμου. Μπήκε στο στίβο, πήρε θέση και ξεκίνησε τον ανηφορικό δρόμο.
Ο Λευτέρης έμεινε μαζί μου και μοιραστήκαμε την ίδια σκιά. Ένα πεζούλι πίσω από ένα παρατημένο αυτοκίνητο και δυο σκυλιά να γρατζουνάνε την αμηχανία δυο ανθρώπων που δε γνωρίζονται μα τελικά έχουν πολλά να πουν. Ένας επίδεσμος στόλιζε το μπράτσο ενός χεριού που με δυσκολία υπάκουε στις εντολές του εγκεφάλου. «Ξέρεις πριν λίγες μέρες έκανα μια επέμβαση στο χέρι και δυσκολεύομαι πολύ. Αφαίρεσα ένα όγκο.» «Είσαι καλά τώρα;» «Νομίζω ότι θα είμαι καλύτερα. Εξάλλου έχω συνηθίσει τις επεμβάσεις. Ο καρκίνος ξεκίνησε από τον εγκέφαλο, έκανε μετάσταση στο μηρό και στη συνέχεια στο χέρι. Αν είχα μείνει εδώ θα είχα πεθάνει. Όλοι ζητούσαν φακελάκι.»
Θυμάμαι τη γιαγιά μου να μη χρησιμοποιεί ποτέ τη λέξη καρκίνος. Έλεγε ο «ξορκισμένος». Και τώρα σκέφτομαι πως για να ξορκίσεις το κακό πρέπει να το λες με το όνομα του. Σαν το Λευτέρη που έχει κάνει εγχειρήσεις, χημιοθεραπείες, ακτινοβολίες και πολεμά με ένα σταυρό στους ώμους πιο μεγάλο από το μπόι και την ηλικία του.
Δεν ήξερα τι να πω. Ευχήθηκα μόνο να πάνε όλα καλά. Κι εκείνος με μια απόλυτη σιγουριά και βεβαιότητα απάντησε: «Θα πάνε. Έχω και την Ιωάννα κι εκείνη έχει εμένα. Πρέπει να ολοκληρώσουμε και τις σπουδές μας. Έχουμε πολλά πράγματα ακόμα να κάνουμε. Είμαστε μόνο 30 χρόνων και θέλουμε να ζήσουμε.»
Ναι! Δε φτιάχνετε η ζωή με περιγράμματα. Ούτε με όνειρα σε έκπτωση. Ούτε και με φουρτουνιασμένους θυμούς. Άνθρωποι να σου ανάβουν φωτιές στην καρδιά, να σε φέρνουν αντιμέτωπο με το όλα, να ενώνουν τους δρόμους μέσα σου, να σε παρακινούν να ζήσεις, να μετακινούν βουνά για χάρη σου, να σε δένουν με ομφάλιο λώρο και να σου δίνουν οξυγόνο.
Η Ιωάννα και ο Λευτέρης έχουν το ίδιο τατουάζ στο χέρι: μια νότα! Στο ίδιο σημείο. Το είχαν από πριν. Προτού συναντηθούν στο τρίστρατο. Προτού κοιτάξουν μαζί το φως. Και μοιράζουν χαμόγελα και αλήθειες. Με αυτά με καλημέρισαν και με αποχαιρέτησαν. Ο Λευτέρης και η Ιωάννα που αγαπούν τα ζώα, μάχονται κάθε μέρα για τα αυτονόητα, δεν κάνουν έκπτωση στα όνειρα τους και σχεδιάζουν να παντρευτούν.
Γιατί είναι και κάποιοι άνθρωποι που ξέρουν γιατί ήρθαν εδώ. Μονάχα για να παλέψουν και να ζήσουν. Το μαζί σηκώνει μισό βάρος και λειαίνει τα κακοτράχαλα μονοπάτια.
Έφυγαν αγκαλιά χαρίζοντας μου ένα όμορφο χαμόγελο….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου