Κάθε χρόνο η ίδια αίσθηση…Το ίδιο όνειρο τις λιγοστές ώρες που κοιμάμαι. Ξυπνώ πάντα την κατάλληλη στιγμή, την ώρα που μη μπορώντας να σηκώσω τα πόδια και να τρέξω ένα χέρι ακουμπά στον ώμο προκαλώντας μου τρόμο.
Εγώ γεννήθηκα λίγους μήνες αργότερα αν και πάντα κρυφή επιθυμία είχα να είχε γνωρίσει ο πατέρας μου τη μάνα μου 18 χρόνια νωρίτερα και εγώ – ο καρπός του έρωτα τους- να βρισκόμουν πάνω στη σιδερένια πόρτα. Παιδική αφέλεια. Άγνοια κινδύνου. Σύνδρομο του ήρωα.
«Πότε θα κάνει ξαστεριά». Μ’ αυτό μεγάλωσα. Πολύ αργότερα κατάλαβα πως η ξαστεριά δε θα έρθει ποτέ κι εμείς δε θα πάρουμε κανένα τουφέκι να πολεμήσουμε. Εξάλλου τα δικά μας όπλα ήταν ξύλινα.
Κάθε χρόνο η ίδια αίσθηση… Και ένα βάρος που δε βρήκα ποτέ το θάρρος να πάρω μέρος σε καμιά γιορτή του σχολείου. Πόσο μάλλον να ανέβω στη σιδερένια πόρτα. Καθισμένη σε μια άκρη έκλαιγα σιωπηλά για το μεγαλείο κάποιον ανθρώπων. Μεγαλείο ψυχής!
Όσο περνούν τα χρόνια συνειδητοποιώ πως οι άνθρωποι μεγαλώνοντας λησμονούν.
Ορέστη απ’ το Βόλο
Μαρία απ’ τη Σπάρτη
γυρεύω το γιο μου
Μαρία απ’ τη Σπάρτη
Ορέστη απ’ το Βόλο
την κόρη μου θέλω.
Τον Ορέστη και τη Μαρία θα τους θυμούνται ακόμα δυο χαροκαμένες μανάδες –αν ζουν κι αυτές- κι εμείς οι υπόλοιποι που κάποτε ονειρευτήκαμε ένα νέο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ για να ζητήσουμε «ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» δε θα το ζήσουμε ποτέ. Ίσως γιατί μέχρι τώρα είχαμε ψωμί, δε μας ενδιέφερε η παιδεία και η ελευθερία ήταν κάτι πιο βαθύ που δε μπορούσε η σκέψη να φτάσει μέχρι εκεί.
Δεν έζησα ποτέ την περίοδο της δικτατορίας. Δε θα ήθελα να είχα γεννηθεί τότε. Δεν ήταν τα πράγματα ονειρικά. Γι’ αυτό σας παρακαλώ! Όλοι εσείς που πλησιάζεται τα 40 σταματήστε να πιστεύετε και να διατυμπανίζετε ότι μια χούντα θα μας σώσει! Εκείνο που μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα είναι μονάχα ο σεβασμός, η ευγένεια, η προσφορά και το όνειρο…
Τελικά εγώ δεν ήμουν ποτέ εκεί….
Σε όλους αυτούς που ακόμα αγωνίζονται και ονειρεύονται….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου