ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Γιατί καμιά φορά η εικόνα αξίζει παραπάνω και τότε πρέπει να σιωπά η ευφάνταστη λογική, να βουβαίνεται το μυαλό και να χειρονομεί μονάχα η καρδιά. 

Γιατί η πραγματική ζωή δεν έχεις θώκους και αξιώματα, μήτε σιρίτια και λοφία αλλά είναι μια μικρή κουκίδα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος και κουβαλά χρώματα και οσμές. 

Γιατί η έπαρση για τη ζωή σου και τη ζωή μου συρρικνώνεται μπροστά στο μεγαλείο και την εθιστική μέθη της αιχμαλωσίας αυτής της στιγμής. Του χρόνου που μεσολαβεί για να ρθει η νύχτα. Εκείνη η νεκρή ζώνη ανάμεσα στη νύχτα και στη μέρα. Ολόκληρη ένα έμβλημα ζωής με μετάξι και κέδρο και αλμύρα και αύρα θαλασσινή χαμένη στο χωροχρόνο.

Γιατί το κεντρί που θα σε ξυπνήσει και θα σε κάνει εθελούσια να αποδράσεις από τη μιζέρια είναι η πληγή των πολλών που κρύβονται σε μια δαιδαλώδη κυψέλη με κερί και μυστικούς διαδρόμους.

Γιατί πλανήθηκες σαν Οδυσσέας και οι άλλοι γελούσαν για όλα τα καραβοτσακίσματα χωρίς γλυκό χάδι με φίδια στον κόρφο σου μόνο και μόνο για να δεις αυτά τα χρώματα.

Γιατί γεμίσαμε κομπάρσους χωρίς πρωταγωνιστές σε ένα θίασο πλανόδιο χωρίς έργο με φοβισμένους σκοτεινούς ήρωες.

Όλα τα λέει η εικόνα. Κι εγώ βάζω φουρκέτες στα μαλλιά και τρέχω ολοταχώς να συναντήσω την καλοκαιρινή ζωή που για αυτήν μόνο αντέχαμε όλο το χειμώνα. Βάφω το πρόσωπο μου σε ίδια χρώματα κι εύχομαι να βαφτεί και η ψυχή μου σαν ουράνιο τόξο και σα βεγγαλικό να εκτοξευτεί στον ουρανό και να γεμίσει ο κόσμος σαπουνόφουσκες αν αυτές που φτιάχναμε παιδιά.

Γιατί κι αν το χάδι ήταν γλυφό καμιά φορά είχαμε πάντα να περιμένουμε το επόμενο. Και μην ξεχνάς πως ο χρόνος κυλά γρήγορα…

Ώρα καλή!!!!!!