ΤΙ ΕΣΤΙ ΕΡΩΣ

Έτσι μάθαμε την κλίση του ειμί πριν έρθουμε σε επαφή με τα αρχαία. Κόκκινο τετραδιάκι, στολισμένο με φωτογραφίες διάσημων όμορφων της εποχής, προσεγμένο και καλοδουλέμενο αφού πάντα υπόβοσκε ένας κρυφός διαγωνισμός για το ποιο λεύκωμα θα είναι το καλύτερο. Ο «κτήτωρ» δεν αποκάλυπτε ούτε στην τελευταία σελίδα την ταυτότητα του σε αντίθεση με όλους τους γράφοντες που στην τελευταία σελίδα έδιναν τα πραγματικά τους στοιχεία. 

Οι ερωτήσεις έπρεπε να απαντηθούν όλες: τι εστί λεύκωμα, τι εστί φιλία, τι εστί γάμος, τι εστί οικογένεια, ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι, χρώμα, βιβλίο, άθλημα… Για όλες υπήρχε απάντηση. Θυμάμαι όμως πως πάντα με δυσκόλευε η ερώτηση: «Τι εστί έρως». Δεν ήξερα ποτέ τι έπρεπε να γράψω. Έσπαγα το κεφάλι μου, έγραφα κι έσβηνα, ποτέ δε μου φαινόταν αρκετή και εύστοχη η απάντηση. Έτσι κατέληγα να απαντώ με στίχους από τραγούδια και να προσπερνώ γρήγορα την ερώτηση. Απλά αποδέχτηκα ότι δεν έχω για όλα απάντηση και σταμάτησα να προσπαθώ να εξηγήσω την έννοια του έρωτα.

Σήμερα το πρωί το βλέμμα μου έπεσε σε δυο φωτογραφίες. Μου πήρε 30 χρόνια για να βρω απάντηση στην ερώτηση του κόκκινου λευκώματος με τις ανακριτικές ερωτήσεις. 

Ο έρωτας βρίσκεται στο αθώο βλέμμα δυο παιδιών. Έχει το αθάνατο νερό και τη μαγική συνταγή για να ζεις απαλλαγμένος από την καχυποψία και την εγκατάλειψη. Δεν έχει τίποτα απλό, ρηχό και συνηθισμένο. Δεν έχει κλειδωμένες πόρτες γιατί δε θέλεις και δε μπορείς να νιώθεις ασφαλής. Έχει γέλιο χωρίς ενοχή και ταξίδι στο κέντρο της γης. Ο χρόνος παγώνει και χιλιάδες πυγολαμπίδες φωτίζουν τα μονοπάτια των εραστών. Σου μπήγουν καρφιά στα χέρια και στα πόδια για να μη δραπετεύσεις κι εσύ πατάς γκάζι και πας ολοταχώς για την ελευθερία. Γιατί ο έρωτας είναι μια μεγαλόπρεπη ελευθερία χωρίς ενοχή, χωρίς τύψεις με κουράγια και αντοχές. Είναι μπαξές ολάνθιστος χειμώνα, καλοκαίρι. Είναι φυγή δίχως ντροπή, δίχως απαγορεύσεις.

Ανήφορος η ζωή κι ο έρωτας στην κορφή να λάμπει και να σε προκαλεί να ζήσεις. Κι εκείνες οι μέρες οι ανάποδες και θλιβερές δεν έχουν θέση. Ο έρωτας είναι γιορτή και πανηγύρι και μουσική και λούνα παρκ! Δεν έχει ηλικία. Δεν έχει θάνατο. Έχει σπαθιά και μαχαίρια που μπήγονται απανωτά και γίνονται νταλκάς και σεβντάς και τραγούδι.

Ο έρωτας κι ο θάνατος

Ίδια σπαθιά βαστούνε

Κι οι δυο με τρόπο βιαστικό 

Και ύπουλο χτυπούνε.

Δυο χέρια να μετρούν το χρόνο αλλιώτικα, να τον αγκαλιάζουν, να τον χαϊδεύουν απαλά και προσεχτικά, να του χαμογελούν με αθωότητα. Να ξαπλώνεις στην άμμο κι ένα βλέμμα να σε λούζει με αγάπη. Κι ύστερα να σου χτενίζει τα μαλλιά και να σου πλέκει κοτσιδάκια. Να σου φορά καπέλο για να μη σε δει ο ήλιος και ζηλέψει και σε παραπλανήσει.

Μακάριοι οι θνητοί που ήρθαν στη γη και βίωσαν το απόλυτο, το μοναδικό, το αδύνατο. Μακάριοι κι αυτοί που ακόμα ελπίζουν. Γιατί ο έρωτας πάνω από όλα είναι ελπίδα εμβληματική. Γιατί ο έρωτας είναι σε αυτή τη φωτογραφία….