Όνειρο ζωής να σπουδάσω, να φύγω από τον κλειστό και στενό τόπο μου και να ανοίξει το μυαλό μου. Οραματιζόμουν το μέλλον μου με βιβλία και σημειώματα και γράμματα και κιτάπια γεμάτα ιστορίες και συγγραφείς και καταραμένους ποιητές. Κι ονειρευόμουν μονάχα βιβλία και πληροφορίες και γνώσεις.
Η μάνα μου μού ΄δινε το χαρτζηλίκι για να πάρω παπούτσια ή ένα φορεματάκι, αφού κοριτσάκι ήμουν κι εγώ το κανα βιβλία. Τέτοια λαχτάρα! Ακραίο πλάσμα! Μονόχνωτο! Δε συζητάω για τα φλερτ! Ένας κακομοίρης συμμαθητής μου που τόλμησε να μου αφήσει ένα γλυκό και τρυφερό ραβασάκι κάποτε, κατέληξε κι αυτός και ο ποιητικός έρωτας του στο γραφείο του γυμνασιάρχη. Λες και το διάβασμα σε υποχρέωνε να καλογερέψεις κιόλας και να απέχεις από όλα τα εγκώσμια. Καλά να πάθω!
Καλή μαθήτρια αλλά σιωπηλή. Αόρατη πολλές φορές σε σημείο που πολλοί καθηγητές αγνοούσαν και το όνομα μου. Όχι, δεν ήμουν ΣΤΑΡ! Ήμουν όμως φανατική φεμινίστρια και υποστηρικτής των αδυνάτων. Ο Ζορό είχε κάνει μεγάλη ζημιά στην μελλοντική θηλυκότητα μου.
Όποτε με ρωτούσαν τι θέλω να σπουδάσω, εγώ έλεγα αρχαιολόγος! Ο Ιντιάνα τζόουνς μου είχε καλλιεργήσει τη φαντασία η οποία κάλπαζε ασύστολα στην κατάρα του Χέοπα και στις πυραμίδες της Αιγύπτου. Άρα, «ζαβό» θα με χαρακτήριζες αλλά με πολύ συγκεκριμένο στόχο και ξεκάθαρα σχέδια που τίποτα δε μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο μου. Στον αγώνα μου είχα πάντα φανατικό υποστηρικτή τον πατέρα μου ο οποίος καμάρωνε σα γύφτικο σκεπάρνι κάθε φορά που εμφανιζόμουν με τον έλεγχο προόδου.
Ώσπου στο δρόμο μου εμφανίστηκε ο δράκουλας. Μια φιλόλογος νάρκισσος που μιλούσε μόνο για να ακούει τον εαυτό της και να σκέφτεται πόσο υπέροχα τα λέει. Δίδασκε έκθεση στο φροντιστήριο και ποτέ μα ποτέ δε θυμάμαι να μας παρέδωσε άσκηση για το σπίτι. Εγώ κλείστηκα στη σιωπή μου και την άκουγα. Να φύγω από εκεί ούτε κουβέντα αφού ο πατέρας μου υποστήριζε ότι ήταν η καλύτερη και σπούδασε με μεγάλη φτώχια. Και μετά ξέχασε την καταγωγή της και νόμιζε ότι ήταν απόγονος του Καζαντζάκη. Όπως καταλαβαίνετε δεν ανταλλάξαμε ποτέ κουβέντα. Δε γνωριστήκαμε, δεν αγαπηθήκαμε, δεν αποκτήσαμε σχέση ζωής. Αδιαφορούσαμε η μία για την άλλη κι εγώ απλά την ανεχόμουνα μέχρι να πείσω τον πατέρα μου για το αταίριαστο.
Κάποια στιγμή εκείνος είχε τη φαεινή ιδέα να έρθει από το φροντιστήριο και να επιβεβαιώσει τη φήμη της καλής μαθήτριας. Τη συνάντησε στο διάδρομο και της έδωσε το χέρι του καθώς της χαμογελούσε πλατιά σίγουρος ότι τον θυμάται. Μετά τα τυπικά της συνάντησης τόλμησε να ρωτήσει και για την πρόοδο μου. Και τότε εκείνη πέταξε το μπουρλότο!!!! «Κύριε Δημήτρη, δεν είναι όλα τα παιδιά για πανεπιστήμια και σπουδές. Και μια τέχνη είναι πολύ σημαντική. Θα σας πρότεινα λοιπόν να τη στείλετε να γίνει κομμώτρια». Στήλη άλατος ο Βλαχάκης! Αν του μετρούσες την πίεση εκείνη την ώρα θα έπρεπε να καλέσεις ασθενοφόρο για να μεταφερθεί στη μονάδα εντατικής θεραπείας από την ασθένεια των πικρόχολων και άσχετων ανθρώπων. Καθότι ευγενικός όμως και ψύχραιμος άνθρωπος την ευχαρίστησε και αποσύρθηκε διακριτικά. Ευτυχώς είχε πάντα εμπιστοσύνη στο παιδί του αλλά και στο δικό του όνειρο που δεν ήταν άλλο από το να καταφέρει να σπουδάσει τα παιδιά του μιας και αυτός ποτέ δεν τα κατάφερε. Κατευθύνθηκε λοιπόν στο σχολείο για να ακούσει και μια δεύτερη άποψη. Εκεί η αγαπημένη μου καθηγήτρια του εγγυήθηκε ότι η επιτυχία μου στο πανεπιστήμιο ήταν σίγουρη και ότι αν δεν πραγματοποιήσω το όνειρο μου προτίθεται να του επιστρέψει όλα τα χρήματα που θα ξοδέψει.
Ήταν η πρώτη φορά κι ευτυχώς όχι η τελευταία που ένας άνθρωπος με υπερασπίστηκε και πίστεψε σε μένα. Δυστυχώς έφυγε όμως νωρίς γιατί οι πολύ καλοί φεύγουν έτσι. Ήταν πάντα εκεί ακόμα κι όταν διορίστηκε κάπου αλλού. Μου έστελνε γράμματα και βιβλία και με πλημμύριζε με την αγάπη της. Δεν πρόλαβε όμως να μάθει τα ευχάριστα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο έκανα ένα μεγάλο τραπέζι με πολύ φαϊ και κρασί και μουσική και κέφι. Εννοείται ότι κάλεσα και το δράκουλα. Πήρα το ποτήρι μου, την πλησίασα και με έπαρση της ξεστόμισα: «Στην υγειά σας και λυπάμαι που σας απογοήτευσα και δεν έγινα κομμώτρια. Δυστυχώς θα γίνουμε συνάδελφοι» και αποχώρησα ως κυρία και ΣΤΑΡ της βραδιάς αλλά και της δικής μου ζωής.
Μην αφήνεται κανένα να σας αποθαρρύνει και να σας κόβει τα φτερά. Το δρόμο τον χαράζουμε μόνοι μας και τα εμπόδια είναι για μας επιβεβαιώνουν ότι έχουμε δυνατότητες που δεν τις ξέρουμε μέχρι να τις μάθουμε. Δεν υποτίμησα ποτέ κανένα επάγγελμα και βέβαια ούτε την τέχνη της κομμωτικής. Όσες φορές όμως έπιασα το ψαλίδι και έκοψα τα μαλλιά μου όμως έγινα σα κατσίκι και αναγκάστηκα να μείνω στο σπίτι μέχρι να μακρύνουν και να στρώσουν. Εμείς ξέρουμε καλύτερα για τον εαυτό μας και τα όνειρα που κουβαλάμε. Οι άλλοι απλά μπορούν να μας πουν : ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου