ΑΥΡΙΟ ΓΡΑΦΩ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ

Σαν χθες μου φαίνεται που με κρατούσε η μάνα μου από το χέρι και με πήγε στο νηπιαγωγείο. Πώς πέρασαν τόσα χρόνια ασυνόδευτα χωρίς κράτημα χεριού και φιλί για καλημέρα; Πώς έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και ίσα που πρόλαβα να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρα; Πώς θα περάσω τόσο βιαστικά και γρήγορα από τον κόσμο των μικρών και αδύναμων στον κόσμο των μεγάλων και δυνατών;

Αύριο γράφω. Ανταριασμένες οι φυλλάδες μπροστά μου. Ανταριασμένη και η ματιά μου βολοδέρνει πότε στο χθες και πότε στο σήμερα. Σαν το μουντό καιρό που κρύβει τον ήλιο μα ξέρεις πως είναι πίσω από τα σύννεφα καλά κρυμμένος, προστατευμένος από τα αδιάκριτα βλέμματα των ανθρώπων. Πώς πέρασαν τόσα χρόνια! Κι ας είχα πάντα την αίσθηση του προσωρινού – παντοτινού! Να μην υποψιαστώ τίποτα; Ανυποψίαστα αθώος άνθρωπος, αφελής και πείσμων με σιγουριά για αυτό που αργεί.

Αύριο πάλι θα γράψω. Όλα που ξέρω κι άλλα τόσα άγνωστα που άργησα να μάθω ή δεν καταδέχτηκα ποτέ να ασπαστώ γιατί ήταν βαρετά και ανούσια κι έξω από τη δική μου σφαίρα. Κάθε χρόνο τα ίδια. Σα μέρα της Μαρμότας μοιάζει. Να παγώνει ο χρόνος στα ίδια λεπτά, με άλλα πρόσωπα, σε ίδιο σκηνικό. 

Κοιτάζω τα παιδιά: Τη Μαρίνα, την Έφη, την Ελευθερία, τον Ιάσονα, το Μάνο, το «Χαρούλη», την Ελένη, τη Νάνση! Αθώες ψυχές με τσαγανό και ελπίδες! Πως να μη σκύψω! Πως να μην υποκλιθώ στα νιάτα! Πως να μην κάνω τα στραβά μάτια στα αψεγάδιαστα πρόσωπα με την παρόρμηση της εφηβείας! Πως να μην τα συγχωρέσω που κάποιες φορές αγνόησαν τις οδηγίες μου και ήρθαν με λευκό χαρτί σα λευκό πανί σε βάρκα που ξέφυγε και αφέθηκε στο ρεύμα! Πώς να θυμώσω για την ξεχασμένη άσκηση όταν κινδύνεψε ο αιώνιος έρωτας, ο παντοτινός και μοναδικός, ο ένας και ανεπανάληπτος κι έφυγε η καρδιά από τη θέση της! Πώς να τα μαλώσω που ήρθε η Άνοιξη κι άπλωσαν τα φτερά, και ξάπλωσαν στην άμμο κι ονειρεύτηκαν το Καλοκαίρι σα μια φέτα καρπούζι, σα φέτα φεγγαριού που κρεμάστηκε σα πόστερ στον ουρανό! 

Κάθε χρόνο τα ίδια. Άγχος και αγωνία και τρέμουλο. Αύριο πάλι θα γράψω. Θα σας κάνω παρέα, θα σας σκέφτομαι, θα σας νοιάζομαι σα να είστε δικά μου παιδιά. Είστε οι νέοι μου φίλοι! Και υπόσχομαι να είμαι εκεί όταν θα με χρειαστείτε. Χωρίς ανταπόδοση. Γιατί σας χρωστάω, δε μου χρωστάτε! 

Καλή τύχη! Καλές πτήσεις! Να μη φοβηθείτε τίποτα! Η ζωή σας ανήκει! Και θα έρθουν όλα στην ώρα τους!

Ήταν τιμή μου που σας γνώρισα!!!!!!