ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΕΦΗΒΟΥ

Είπα να σου γράψω τώρα που ακόμα προλαβαίνω γιατί την επόμενη εβδομάδα έρχεται η κόλαση. Έτσι λένε τουλάχιστον και δεν ξέρω μήπως τελικά είναι υπερβολικοί πάλι. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος μάλλον κάτι παθαίνει στα μάτια και όλα του φαίνονται τεράστια. Λες, ρε φίλε, να πάθουμε κι εμείς τα ίδια; 

Εδώ όλα καλά! Τα ίδια δηλαδή. Στο σχολείο φωνάζουν οι «φωστήρες» ότι δε διαβάζουμε, ότι είμαστε αδιάφοροι, ότι το έχουμε κάψει από την αδράνεια. Και σιγά, ρε μεγάλε, να μην τους κάνω τη χάρη να μπω σε διάλογο μαζί τους κιόλας! Αν θέλεις, κύριε, να πιστεύεις αυτό για μένα εντάξει! Μη σου χαλάσω και την παραμύθα! Κάποτε όμως θα ‘ρθει η ώρα που θα τρίβεις τα μάτια σου και θα μου ζητάς συγνώμη. Έχω τα σχέδια μου και τότε τα like θα πέφτουν βροχή.

Έχουμε όμως και κάτι τυπάκια ξηγημένα, αδερφέ! Αυτοί δε σου λένε φαμφάρες και μαλακίες. Εκείνοι πιο πολύ σε ακούνε, σου ρίχνουνε και κανένα μπινελίκι κι ύστερα σε χτυπάνε στον ώμο και σου κλείνουν το μάτι. Αλλά θα σε ακούσουν όταν χρειαστεί. Θα σε κατατοπίσουν και μπορεί να σου πουν και καμιά αλήθεια για το τι είναι τελικά αυτή η σκατοζωή! Μπήκε προχθές και ο θεολόγος κι έλεγε κάτι φιλοσοφίες για το Θεό. Καλά τα έλεγε ή τουλάχιστον καλά ακουγόταν αλλά και πάλι ανακρίβειες μου φάνηκαν, μισές κουβέντες. Σηκώθηκα λοιπόν όρθιος και του είπα για τον άλλο θεό, το Τζιμ Μόρισον, ότι δεν άντεξε τόσους θεούς μαζεμένους και την κοπάνησε για τα ουράνια. Σπουδαίοι στίχοι, ρε φίλε! Κρίμα που το παλικάρι ξηγήθηκε έτσι και μας άφησε με απορίες.

Έχω και τη μάνα μου που όλο γκρινιάζει. Αυτοί οι γονείς με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένοι. Την κοιτώ καμιά φορά και αναρωτιέμαι μήπως γεννήθηκε κατευθείαν μεγάλη. Ή αυτό συνέβη ή ήταν πάντα άψογη σε όλα! Όταν ακούω μουσική μπαίνει μέσα και χαλάει τον κόσμο από τις φωνές. Είναι λέει τέρμα και θα κουφαθώ από την ένταση. Και τώρα που ακούω ακόμα δηλαδή τι τρέχει; Θα στρώσουνε τα πράγματα με την ακοή; Λες, ρε φίλε, γι’ αυτό να μη με καταλαβαίνει; Λες να μην ακούει και να μην έχουμε πάρει πρέφα;

Είχαμε και εκλογές προχθές. Με συνάντησαν κάτι τύποι στο κέντρο και με στρίμωξαν άσχημα. Ήταν φουκωτοί με μαύρα ρούχα και αγκυλωτούς σταυρούς στα μπράτσα. Ήμουν με το Αλία από το σχολείο. Η μάνα του είναι από τη Νιγηρία και είναι μελαμψός. Μαζί από το νηπιαγωγείο. Λέμε να περάσουμε και στην ίδια πόλη και να συγκατοικήσουμε. Τα απογεύματα παίζουμε μαζί και κιθάρα. Τι τους έφταιξε ρε ο Αλία και τον έκαναν τόπι στο ξύλο; Ευτυχώς περνούσε ένα περιπολικό και τη γλιτώσαμε με κάτι ψιλές. Αυτοί μόνο δύναμη έχουν από τα πολλά αναβολικά γιατί το μυαλό έχει φυράξει. Άκου να δείρουν τον Αλία που δεν έχει πειράξει ούτε κουνούπι! Επειδή έχει σκούρο δέρμα δηλαδή; Ε και; Το καλοκαίρι κοντεύουμε να πάθουμε καρκίνο στο δέρμα για να καταφέρουμε να γίνουμε σαν κι αυτόν!

Κολλητέ, θα φύγω μια μέρα. Δε βλέπω να ‘χω προκοπή στην Ελλάδα. Θα πάω στο εξωτερικό να δω μήπως ζούνε καλύτερα. Θα χω και το κιθαρόνι και άμα πεινάσω θα στρώνω τη θήκη κάτω και θα παίζω. Θα σπουδάσω όμως πρώτα στην Ελλάδα. Και μετά θα την κάνω. Θα αλλάζω χώρες και θα μαθαίνω τις μουσικές κάθε τόπου. Και κάποτε θα γυρίσω στην πατρίδα να διηγηθώ αυτά που έζησα και έμαθα και είδα. Ελπίζω μέχρι τότε να έχουν αλλάξει τα πράγματα και να μην ντρέπομαι για τον τόπο μου. Και οι Έλληνες να μην είναι, ρε φίλε, τόσο φοβισμένοι! Τους πηδάνε και κάθονται με σκυμμένο κεφάλι! Δίνουν τη συγκατάθεση τους για το ξεπούλημα και το βράδυ κοιμούνται ήσυχοι και ήρεμοι και λένε και «δόξα τω θεώ»! Α!ρε κορόιδα, άμα σας βλέπει ο θεός θα σας μουντζώνει με χέρια και με πόδια που γίνατε ανδρείκελα και δειλοί! Έγραψα ανδρείκελα και θυμήθηκα τον Καρυωτάκη! Θυμάσαι ρε που προσπαθήσαμε να μελοποιήσουμε αυτό το ποίημα; Πάταγο είχαμε κάνει στη γιορτή του σχολείου! Αυτοί περίμεναν το «γελαστό παιδί» κι εμείς τζαμάραμε και χαλάσαμε τον κόσμο με τα «ανδρείκελα»!

Την Κυριακή θα ξαναψηφίσω. Για τον Αλία, ρε αδερφέ! Για να συνεχίσουμε να τζαμάρουμε τα βράδια κάτω στο λιμάνι. Για να μπορεί να σπουδάσει κι αυτός εδώ. Για να ζει χωρίς φόβο και τρομοκρατία. Τον θέλω φίλο, ρε! Θέλω να γεράσουμε μαζί και να πεθάνουμε χορτάτοι. Με χορτάτα μάτια και χορτάτα αυτιά! Εμείς θα τον φτιάξουμε τον κόσμο. Με τις μουσικές μας! Να έρθεις μαζί μας να γίνουμε πολλοί, να ενώσουμε τις φωνές μας, αδερφέ! Για τον Αλία και τον κάθε Αλία! Για τον άνθρωπο μωρέ! Να αποδείξουμε ότι αυτό που είπε ο Χριστός τους για την αγάπη εμείς το κάναμε πράξη κι ας μην ξέραμε καλά εκείνο το κεφάλαιο κι ας φάγαμε απουσία. Να μπολιάσουμε τους στίχους του Μόρισον και να τους μεταφράσουμε. Να παίξεις εσύ ντραμς, ο Αλία κι εγώ κιθάρα και να ακούγεται σε όλη την πόλη το “THE WALL” των pink Floyd. 

Να ‘ρθει κι εσύ πριν μεγαλώσουμε και χάσουμε την ελπίδα…