Η ιδιωτική τηλεόραση δεν υπήρχε. Η κρατική (που αργότερα έγινε δημόσια, κι αυτό ήταν το σωστό) διέθετε μονάχα δύο κανάλια: την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ. Κι αν τύχαινε να υποφέρεις από αϋπνίες (δεν είχαν γίνει ακόμα ευρέως γνωστά τα XANAX που σου φτιάχνουν κεφάλι και βλέπεις πεταλουδίτσες όταν ανοιγοκλείνεις τα μάτια) η τηλεόραση μπορούσε να σου κρατήσει συντροφιά μονάχα μέχρι τις 12.00. Μετά η εικόνα με την ελληνική σημαία να κυματίζει με μουσική υπόκρουση τον εθνικό ύμνο σε συντρόφευαν μέχρι το πρωί, όπου εμφανιζόταν η ξανθιά Κέλυ Σακάκου για να ανακοινώσει το πρόγραμμα της ημέρας.
Ευλογημένη ημέρα ήταν η Παρασκευή! Όχι μόνο γιατί ακολουθούσε το σαββατοκύριακο, αλλά κυρίως γιατί στις 17.30 ακριβώς, μετά την εκπομπή «τρεις στον αέρα», έκανε την εμφάνιση του ο ξανθός, εναλλακτικός, ροκ, τυχοδιώκτης, πολυμήχανος ΜΑΓΚΑΪΒΕΡ. Ο κόσμος να χαλούσε και η γη να τρανταζόταν συθέμελα κανείς δεν κουνιόταν από τη θέση του. Γριές, γέροι, νέοι, νέες και παιδιά παρακολουθούσαν με αμείωτο ενδιαφέρον τις παγίδες που έστηνε με απλά υλικά για να ξεφύγει από τους κακούς. Το αγαπημένο μας μάθημα ξαφνικά έγινε η φυσική! Ευτυχώς δεν διαθέταμε ποτέ τα ίδια υλικά για να κάνουμε μικρές αυτοσχέδιες βόμβες! Πηδούσαμε όμως συχνά από ταράτσες με θεαματικά «μπλοζόν» και πολλές φορές βρισκόμασταν κρεμασμένοι από την απλώστρα που υπήρχε ακριβώς από κάτω. Κι όταν ερχόταν κάποιος μεγάλος να μας ξεκρεμάσει –αφού τα ποδάρια μας δεν έφταναν μέχρι κάτω και οι συνεργάτες μας κρατούσαν την κοιλιά τους από τα γέλια – «βάζαμε ξύλο και στις τσέπες μας». Η τιμωρία ήταν τότε πολύ σκληρή: το επόμενο επεισόδιο του Μαγκάιβερ ήταν χαμένη υπόθεση!
Ο τρίτος κύκλος δεν προβλήθηκε ποτέ από την ελληνική τηλεόραση. Κι ας στέλναμε επιστολές απελπισίας, δακρύβρεκτες και συγκινητικές παρακαλώντας τους υπεύθυνους να πραγματοποιήσουν την επιθυμία μας. Μέχρι και στο «κάνε μια ευχή» δηλώσαμε συμμετοχή αλλά δυστυχώς ήταν χαμένη υπόθεση.
Η υπόθεση Μαγκάιβερ πέρασε στο χρονοντούλαπο. Ώσπου εμφανίστηκε από το πουθενά ο θείος Αγρονόμος (στο χωριό όλοι είναι θείοι μας άσχετα αν με τους περισσότερους δεν υπάρχει καμία συγγένεια). Μετά από μια περιπλάνηση λόγω μεταθέσεων από το Σπήλι μέχρι το Κολυμπάρι κατάφερε να μετατεθεί στο Αρκαλοχώρι. Ο άνθρωπος φυσικός ήθελε να γίνει αλλά ήρθαν λίγο περίεργα τα πράγματα και δεν πέτυχε εκείνο το πείραμα. Το ευτύχημα ήταν ότι εγκαταστάθηκε δίπλα στο σπίτι μας με τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά. Από την αρχή φαινόταν ότι ήταν ιδιαίτερος με δική του «λόξα» που έμοιαζε όμως πολύ με τη δική μας. Η αποθήκη του ήταν ένα μαγικό εργαστήριο με εργαλεία, ηλεκτροκολλήσεις, μεγεθυντικούς φακούς και ένα σωρό χρήσιμα και άγνωστα εξαρτήματα. Ό,τι χαλούσε ή ο,τι δεν έφτιαχνε εκείνος είχε πάντα τη λύση. Ο θείος Μαγκάιβερ!
Αρχικά οδηγούσε ένα παλιό simca. Φαίνεται όμως ότι δεν είχε πια πολύ πλάκα κι έτσι από το πουθενά εμφανίστηκε με ένα παλιό αυτοκίνητο pony. Τα περισσότερα απογεύματα μας φόρτωνε στην καρότσα, που δεν είχε και καμιά τρελή έκταση, και μας έκανε βόλτες. Όλα τα έκανε να μοιάζουν γιορτή. Έγινε ο Άγιος Βασίλης, ο διοργανωτής των εκδρομών, ο ιδρυτής και πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου, ο μεγάλος που έπαιζε με τα παιδιά, ο λογιστής του πατέρα μου, μα κυρίως ο αγαπημένος μας φωτογράφος! Αιχμαλώτιζε τις στιγμές σε μικρά σλάιτς και ανά τακτά χρονικά διαστήματα γινόταν προβολή στον κήπο του δίπλα στο συντριβάνι.
Ο θείος Αγρονόμος κάποτε έγινε και διοικητής αλλά ο τίτλος αυτός δεν ακούστηκε ποτέ! Κάθε χρόνο τα χριστούγεννα έχει την ονοματική του γιορτή για τους άλλους. Για εμάς γιορτάζει πάντα του Αγίου Μαγκάιβερ, δηλαδή κάθε φορά που τον συναντάμε..
Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, να μεγαλώσαμε, να κάναμε δικά μας παιδιά, αυτός να έγινε παππούς αλλά παραμένει το ίδιο γλυκός και ανθρώπινος. Πάντα διακριτικός, οραματιστής, αισιόδοξος με μια τεράστια παιδική καρδιά….
Σε ευχαριστούμε για όλα θείε Μαγκάιβερ…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου