Τα τελευταία τρία χρόνια συγκατοικούμε. Μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι αλλά και το ίδιο κρεβάτι. Κι επειδή κι εγώ θέλω να νιώθω ξεχωριστή θα πω το τετριμμένο ότι ο γάτος μου με επέλεξε. Με υιοθέτησε ένα βράδυ που ο άνεμος λυσομανούσε και η θερμοκρασία στην πόλη μας ήταν ασυνήθιστα χαμηλή. Τρύπωσε στο φροντιστήριο, ανακάλυψε την αίθουσα που έκανα μάθημα, έσπρωξε δειλά την πόρτα, μπήκε μέσα, ανέβηκε στα πόδια μου και μπήκε για πάντα στην καρδιά μου.
Από την αρχή ήταν ολιγαρκής μα ό,τι ζητούσε το απαιτούσε στον υπερθετικό βαθμό. Τροφή και χάδια. Κάθε φορά που ξάπλωνα στον καναπέ ερχόταν και διεκδικούσε τη θέση του. Κολλημένος κυριολεκτικά πάνω μου με τα γλυκά και παραπονιάρικα νιαουρίσματα του κέρδιζε το ενδιαφέρον και την προσοχή μου.
Ο Φέλιξ είναι καλόκαρδος, υπάκουος και έξυπνος. Το γατίσιο του ένστικτο δε λαθεύει ποτέ. Όταν μπαίνει κάποιος για πρώτη φορά στο σπίτι, εκείνος είναι πάντα σε ετοιμότητα και από μακριά μυρίζει το φόβο, την απογοήτευση, την ευτυχία ή ακόμα και την παραξενιά των επισκεπτών. Και τότε επιλέγει ποιον θα πλησιάσει και θα του χαρίσει το μελωδικό γουργούρισμα του.
Είναι στιγμές που προσπαθώ να τον αγνοήσω χαμένη στις προσωπικές μου ανάγκες ή στη μελαγχολία της μέρας. Και τότε εκείνος ακουμπά το πατουσάκι του στο μάγουλο μου εκλιπαρώντας με για ένα χάδι. Η πιο συγκινητική στιγμή που έχω ζήσει μαζί του ήταν ένα βράδυ που έκλαιγα απογοητευμένη από τις αλλαγές στη ζωή μου. Εκείνη τη στιγμή δε θυμόμουν καν ότι ο Φέλιξ ζούσε μαζί μου. Τόσο χαμένη ήμουν στις σκέψεις μου! Και τότε ανέβηκε στον καναπέ, ακούμπησε το κεφάλι του στα πόδια μου και άφησε ένα βαθύ αναστεναγμό. Τότε πια κατάλαβα ότι συγκατοικούμε και μοιραζόμαστε τις καλές και κακές στιγμές κι αυτό είναι το πιο παρήγορο από όλα!
Είναι κάποιες μέρες που τον κοιτώ ενοχικά και αναρωτιέμαι κατά πόσο είναι ευτυχισμένος ζώντας σε ένα διαμέρισμα, κλεισμένος σε ένα σπίτι με τέσσερα ντουβάρια που η μοναδική του βόλτα περιορίζεται στον κήπο κάποιες ώρες της ημέρας. Βασανίζομαι αν η ελευθερία των ζώων είναι ταυτόσημη με την ελευθερία των ανθρώπων που μάχονται να κερδίσουν. Όταν όμως το βράδυ έρχεται και μπαίνει κάτω από τα σκεπάσματα και γουργουρίζει ευτυχισμένος σκέφτομαι όλα τα αδέσποτα που ζαρώνουν από φόβο και κρυώνουν και ποδοπατούνται από τους ανθρώπους και τότε μαλακώνω μέσα μου. Νιώθω πως είναι καλά μαζί μου γιατί τον νοιάζομαι και τον αγαπώ και τον φροντίζω και του παραχωρώ μερίδιο σε όλα και ανυπομονώ να γυρίσω στο σπίτι για να μην είναι μόνος του.
Τώρα που γράφω την ιστορία του κάθεται δίπλα μου και ακουμπά το ποδαράκι του στο χέρι μου και με κοιτά με τα πελώρια πράσινα μάτια του σίγουρος κι ευτυχισμένος ότι έχει αγαπηθεί από πολλούς και θα αγαπηθεί και από άλλους. Είναι σα να αποδέχεται και να επικροτεί αυτό που κάνω τώρα.
Όταν θα έρθει η ώρα να πάμε για ύπνο θα σηκωθεί από τη θέση του θα μου ρίξει εκείνη τη νυσταγμένη ματιά, θα νιαουρίσει και θα ζητήσει να τον ακολουθήσω στο δωμάτιο. Και θα χουχουλιάσουμε και οι δυο στο κρεβάτι και θα ονειρευτούμε ο καθένας τη δική του ελευθερία. Εκείνος θα γλύφει την καμένη του γούνα κι εγώ την παραπονιάρα καρδιά μου. Κι όταν μεγαλώσουμε, θα μεγαλώσουμε μαζί γλυκά και αγαπησιάρικα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου