Translate

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Το λεωφορείο Ο ΠΟΘΟΣ




Το σχολείο ήταν σχεδόν πάντα μονοθέσιο. Ένας δάσκαλος είχε στην επίβλεψη του 35 παιδιά. Δύσκολο έργο! Πιο δύσκολο όμως ήταν να πηγαίνεις τρίτη δημοτικού και να διδάσκεσαι τα μαθήματα της τετάρτης. Πώς ήταν δυνατό να χωρέσει το μικρό σου μυαλουδάκι μαζί με την οξεία, την περισπωμένη(που για να τη θυμόμαστε τη λέγαμε τεμπέλα- ξαπλωτή), τη δασεία και την ψιλή, τα προχωρημένα μαθηματικά και τη γεωγραφία της Ευρώπης όταν δεν είχες μάθει ακόμα της Ελλάδας; (όπου Ελλάδα δεν ήταν μόνο η Αθήνα όταν καταλάβαμε πολύ αργότερα). 
Οι περισσότεροι δάσκαλοι που «εξέτισαν την ποινή τους» στο χωριό ήταν νέοι αλλά αυστηροί και με λιγότερες ευαισθησίες από τον Παττακό. Αυτό σήμαινε ότι η «αγία ράβδος» ήταν το αγαπημένο τους χόμπυ που συχνά πυκνά χρησιμοποιούσαν για να επιβάλλουν την τάξη. Όλοι αυτοί οι απόφοιτοι της παιδαγωγικής Ακαδημίας, με εξαίρεση δύο ή τρεις που πέρασαν από το υπερήφανο σχολείο μας, φιλοξενήθηκαν στο γνωστό «αποθηκάκι». Ήταν μια αίθουσα που είχε διαμορφωθεί σε μια μικρή γκαρσονιέρα με εξωτερικό νεροχύτη για να μπορεί ο δάσκαλος να κάνει «τη λάτρα του». Εννοείται ότι το «μέρος» ή «καμπινές» (κοινώς τουαλέτα) ήταν εξωτερική και τούρκικη. Για ντουζιέρα ούτε λόγος!
Το μεσημέρι απαγορευόταν να κυκλοφορήσεις στην πλατεία και να ενοχλήσεις με τις φωνές και τα παιχνίδια σου τον ευυπόληπτο, μορφωμένο φωστήρα του χωριού (ο δάσκαλος, ο παπάς και ο πρόεδρος εξάλλου, έχαιραν αυτής της αναγνώρισης).
Όταν όμως πηγαίναμε εκδρομή ο δάσκαλος μεταμορφωνόταν. Και από σοβαρός και αυστηρός επιτηρητής γινόταν καλοσυνάτος, τρυφερός και ανθρώπινος. Μπορεί να έφταιγαν τα ντολμαδάκια που κουβαλούσαμε σε κάθε εκδρομή στο «τσικαλόχωμα»(περιοχή έξω από το χωριό). Οι μαμάδες δεν καταλάβαμε ποτέ αν καθόταν όλο το βράδυ και τύλιγαν τους τεράστιους ντολμάδες για να ευχαριστήσουν εμάς ή το δάσκαλο και να προσέξει περισσότερο τον κανακάρη τους που ήταν λιγουλάκι αδύναμος. Όπως και να είχε πάντως όλοι χορταίναμε! Εκείνος με τους ντολμάδες κι εμείς με το παιχνίδι!
Ο αγαπημένος μας περίπατος ήταν στο «στρουμφοχωριό». Πριν πολλά χρόνια σε ένα ελαιώνα κάπου έξω από το χωριό είχαν παρατήσει ένα λεωφορείο από εκείνα που νομίζεις ότι θα μπεις μέσα και θα δεις το Χατζηχρήστο να κρατάει δυο κοτόπουλα στα χέρια. Στα άμεσα σχέδια ήταν το λεωφορείο αυτό να γίνει κάποτε μετόχι, πράγμα που δεν επετεύχθη ποτέ. Έτσι για μας παρέμεινε το λεωφορείο των Στρουμφ και όταν μπαίναμε μέσα το ανεβάζαμε πάντα ψηλά στον ουρανό. Η εκδρομή τελείωνε κατά τη 1.30 και όλοι γυρίζαμε κατάκοποι αλλά ευτυχισμένοι.
Την επόμενη μέρα παίρναμε πάλι τον ίδιο δρόμο για το σχολείο, φορτωμένοι με τη σάκα και τα κουτσουράκια για τη σόμπα(υποχρέωση όλων των παιδιών ήταν να κουβαλούν κάθε μέρα ένα μικρό κούτσουρο για τη σόμπα του σχολείου και ένα για τη σόμπα του δασκάλου) και περιμένοντας το διάλειμμα περνούσε η ώρα.
Κάποια στιγμή τέλειωνες το δημοτικό, έπαιρνες το απολυτήριο και γινόσουν μαθητής γυμνασίου. Ποίου γυμνασίου όμως; 
Εκείνη την εποχή υπήρχε στις Μοίρες το οικοτροφείο θηλέων που κάποιοι γονείς είχαν επιλέξει να στείλουν τα κορίτσια τους υπό την επίβλεψη της Παναγίας Καλυβιανής δηλαδή των «κοριτσιών με τα μαύρα». Δεν θα ήσουν και στις Ουρσουλίνες αλλά και πάλι αυτό θα ήταν μαρτύριο. Για καλή μας τύχη όμως, τη χρονιά που τελειώσαμε το δημοτικό οι «ουρσουλίνες» έκλεισαν! Έτσι όλοι μαζί, αγόρια και κορίτσια θα συνεχίσαμε στο γυμνάσιο της Γαρίπας!
Κάθε πρωί στις 7.00 ή 7.45 εμφανιζόταν στην πλατεία το κίτρινο λεωφορείο δηλ το σχολικό, για να μας παραλάβει και να αρχίσει το ταξίδι. Επειδή όμως μάζευε τα παιδιά από δέκα χωριά που δεν ήταν όλα στην ίδια κατεύθυνση, έκανε δύο δρομολόγια. Άρα μία εβδομάδα ήσουν πρώτος δρόμος και μία δεύτερος! 
Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά! Το σχολικό αγκομαχούσε καμιά φορά αλλά τη δουλειά του την έκανε! Μας έβγαζε ασπροπρόσωπους ο Αστραχάν! Από τη δευτέρα όμως, μέχρι και ην Τρίτη γυμνασίου μία μέρα μας πήγαινε, μία τον πηγαίναμε εμείς! Το μαρτύριο ήταν να βρέχει και να χαλάει πάντα στη μεγάλη ανηφόρα του χωριού. Βγαίναμε τότε όλοι έξω, εκτός τον οδηγό, και σπρώχναμε μήπως και καταφέρει να πάρει μπροστά! Μάταιος κόπος.. παίρναμε τα μπογαλάκια μας και τα ποδαράκια μας και φτάναμε στο σχολείο μούσκεμα! Αν καθήσουμε να μετρήσουμε πόσες φορές χάλασε, δεν ξέρω αν τελικά πηγαίναμε με σχολικό ή με τα πόδια!
Ο καϋμένος ο Αστραχάν γέρασε, σκούριασε και σάπισε! Παρατημένο τον είδα πριν μερικά χρόνια σε ένα χωράφι. Επειδή όμως δε μου αρέσουν οι στενάχωρες σκέψεις, αποφάνθηκα ότι άλλαξαν λεωφορείο τα στρουμφάκια και μετακόμισαν σε ένα νέο στρουμφοχωριό . Άρα περνάει μια χαρά και έχει πάντα παρέα!
Εμείς πάλι καταλάβαμε ότι η ζωή μας ήταν συνυφασμένη πάντα με ένα λεωφορείο, ένα τρελό λεωφορείο που πραγματοποιούσε τα πιο παράξενα δρομολόγια, με τους ποιο παλαβούς ταξιδιώτες! 
Συνταξιδιώτες μου, επόμενος σταθμός ……

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου