Στην προκυμαία σταθήκαμε και κοιτάζαμε τον ορίζοντα. Ένα ξέφτι του χρόνου έκατσε στα μαλλιά σου. Από κάπου μακριά ακουγόταν ο ήχος από ένα ακορντεόν. Το ξόδεμα είναι σαράκι που σιγοτρώει. Μα σου υποσχέθηκα να μη ρωτήσω τίποτα για τότε. Την κράτησα την υπόσχεση! Τόσα χρόνια μόνο ξέφτια και κουρέλια… το χαμόγελο και τα μάτια σου ίδια. Ίδιος και ο τρόπος που κοιτούσες! Μόνο το βλέμμα δεν κατάφερες να μπαλώσεις κι ύστερα όλα τα άλλα έμπαζαν από παντού. «Θα σε περιμένω καμιά φορά εδώ. Να έρχεσαι αν μπορείς. Μόνο να συναντιούνται τα χέρια μας. Να χαϊδεύουν μαζί το χρόνο, να τον καλοπιάνουν και να του λένε ψέματα». Έτσι μου είπες. Μα όταν ήρθα είχες φύγει. Η στιγμή σου και η δική μου έβλεπαν άλλη εικόνα. Είχαν διαφορετικά μπαλώματα….και δε σε είδα ούτε με είδες ποτέ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου