Φίλη μου από το 2000! Χρονολογία ορόσημο! Λίγο πριν την έναρξη του νέου αιώνα. Ατέλειωτες ώρες αναλύσεων, ακροάσεις καψουροτράγουδων, ταξίδια μέσα στη νύχτα για να συναντήσουμε τον έρωτα που υπηρετούσε τη μαμά πατρίδα 45χιλ από τον τόπο κατοικίας μας! Λόγια, τραγούδια, εικόνες, ποτά, παράπονα, μυρωδιές χρώματα που εναλλάσσονταν από γκρι μέχρι έντονο κόκκινο, βαθύ άλικο, ! Έτσι την είχα πάντα στο μυαλό μου. Έτσι την έχω ακόμα. Δεν αλλάξαμε κι ας πέρασαν 13 χρόνια. Μέχρι που εκείνη έφυγε για την Αγγλία και η επικοινωνία μας έγινε πιο απρόσωπη. Μα κι όταν επικοινωνούσαμε ήταν σα να πίναμε καφέ στο παγκάκι το γνωστό της πλατείας.
Η Αγγλία ευτυχώς κάποια στιγμή έλαβε τέλος. Κι εμείς ξεκινήσαμε από εκεί που είχαμε μείνει. Ένα απόγευμα η Ελένη κατέφτασε μετά βαίων και κλάδων έτσι απλά για καφέ, τσιγάρο, κουβέντα και σοκολατόπιτα. (προσέξτε τον όρο σοκολάτα που ως γνωστόν ανεβάζει τη σεροτονίνη).
Κι εδώ αρχίζει το παραλήρημα!
-Κλειώ, i’ m fed up! (η παραμονή στην Αγγλία άφησε ένα μικρό κουσούρι). Θέλω έναν άντρα να με διεκδικήσει. Να κάνει πράγματα τρελά για μένα. Να χει τα κότσια βρε παιδί μου, να μου ζητήσει ραντεβού! Και να τον θέλω κι εγώ τρελά!
Άργησα πολύ να καταλάβω τι εννοούσε η έρμη η Ελένη με τη λέξη ραντεβού. Είχε βέβαια και ένα πρόσφατο επεισόδιο με προξενιό στα τυφλά αφού ούτε η προξενήτρα εγνώριζε τον γαμπρό που προοριζόταν για τη φίλη μου, ο οποίος κατέφθασε με τις αεροτομές, τα ανοιχτά πουκάμισα και το αγιοκωνσταντινάτο- απαραίτητη προϋπόθεση για να εντυπωσιάσεις τη νύφη. Όπως καταλαβαίνεται ο «γάμος» αυτός δεν έγινε ποτέ και η Ελένη δεν καταδέχτηκε ξανά ραντεβού στα τυφλά και δη προξενιά άγνωστα και γνωστά.
Εκείνο το απόγευμα το παράπονο της ήταν «περί έρωτος και εξαφανισμένων αρσενικών πασών των περιχώρων». Και πόσο δίκιο είχε!
- Οι άντρες Κλειώ έχουν φόβο δέσμευσης! Λες τους είπα εγώ ότι θέλω γάμο. Ούτε που διανοήθηκα ποτέ τέτοιο πράγμα. Μια αγκαλιά ζήτησα μωρέ να χουχουλιάζω το χειμώνα και να χω κάτι να περιμένω όταν σχολάω από τη δουλειά σκασμένη από τις απαιτήσεις του αφεντικού που μόνο στο καθαριστήριο δε με χει στείλει ακόμα.
Άκουγα εκστασιασμένη για αρκετή ώρα αυτό το μονόλογο και σκεφτόμουν ότι μάλλον με αυτή την ορμή και το πάθος της το πιο πιθανό είναι ότι οι άντρες θα το έβαζαν στα πόδια. Και τους φαντάστηκα σαν σε κινηματογραφική ταινία όλοι οι άντρες κυνηγημένοι από γυναίκες ανεξάρτητες, δυναμικές και σίγουρες για τα «θέλω» τους να τρέχουν και να κρύβονται πίσω από τη μάσκα του βαρύ, φευγάτου και σοφιστικέ αρσενικού.
Η Ελένη μου διηγήθηκε την περιπέτεια της με κάποιο εμφανίσιμο και πολλά υποσχόμενο «γκομενέτο» που συνομιλούσαν σε καθημερινή βάση στο facebook για τουλάχιστον 4 μήνες. Όταν εκείνη τόλμησε να του προτείνει να πιουν καφέ εκείνος δεν απάντησε ξανά ποτέ.
Απογοητευμένη καθώς ήταν μεταξύ δεύτερου και τρίτου κομματιού σοκολατόπιτας ξεστόμησε την ατάκα: - κι όχι τίποτα άλλο αλλά και τα μοναστήρια με iron maiden, metallica και διάφανα κρίνα σιγά να μη με δεχτούν ως αδερφή Θεοπίστη!
Φανταστείτε κάθε απελπισμένη κορασίδα να σκεφτόταν ως έσχατη λύση το μοναστήρι! Θα είχαν πολλαπλασιαστεί σαν τα μανιτάρια και θα είχαν εξαφανιστεί οι γυναίκες από τους δρόμους!
Και το παραλήρημα συνεχίστηκε: -είμαι σίγουρη ότι και στα 70 σε οίκο ευγηρίας πάλι θα σου κάνω παράπονα ότι ο καλοστεκούμενος ογδοντάρης κύριος που με φλερτάρει μέρες τώρα δε λέει να πάρει το πι του και να ρθει να μου μιλήσει!!!!
Τα δίκια σου βουνό Ελένη μου! (για να χρησιμοποιήσει και την έκφραση μιας άλλης φίλης που παράπονο δεν έχει από τα φλερτ! Όπου υπάρχει ένας ανισόρροπος, αλκοολικός σεξοπορνοδιαστροφικός στην Κάτια θα την πέσει).
Κι ύστερα σκέφτομαι πόσο βαρετά θα ήταν τα πράγματα αν το αρσενικό και το θηλυκό τα είχαν βρει απόλυτα μεταξύ τους! Εμείς δεν θα υπεραναλύαμε, εκείνοι θα σκεφτόταν λίγο παραπάνω και οι σοκολατόπιτες δε θα αποτελούσαν ποτέ τη λύση στο αιώνιο πρόβλημα!
Αν είμαστε τυχερές μπορεί κάποτε να βρούμε κάποιον που να μην λέει ψέματα, να είναι ειλικρινής κι ας μη μας αρέσουν πάντα όλες οι αλήθειες και καμιά φορά να μας θεωρεί πιο σημαντικές από την αγαπημένη του ομάδα! Κι αν ένιωθε κιόλας τις επιθυμίες μας και δεν τις ονόμαζε γκρίνια, θα ήταν ευχής έργο.
Γιατί κορίτσια ο ΘΕΟΣ δεν αγαπά τη μουσική μας!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου