Να πω τη μαύρη μου αλήθεια με τέτοιους τύπους δεν έμπλεξα ποτέ. Τους μυριζόμουν από απόσταση και χρησιμοποιούσα το στρίβειν δια του «τρεχάτε ποδαράκια μου». Το δόλωμα δεν έκρυβε τίποτα ενδιαφέρον και ακόμα και η ταλαιπωρία ήμουν σίγουρη ότι δε θα είχε καμιά γλύκα. Έτσι τους απέφευγα σαν το διάολο το λιβάνι, όχι γιατί ήμουν έξυπνη και υποψιασμένη ούτε επειδή είχα το κοκαλάκι της νυχτερίδας και δεν βρίσκονταν στο δρόμο μου αλλά γιατί οι δικές μου προτιμήσεις είχαν να κάνουν με κάτι άλλους «άρρωστους» τύπους αναποφάσιστους και μπερδεμένους που με είχαν στην αναμονή και φαντασιωνόμουν ιστορίες. Ο μαζοχισμός σε όλο το μεγαλείο δηλαδή αλλά άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και άντε να βγάλεις άκρη.
Οι φίλες μου «ευτυχώς» έχουν να διηγηθούν πάμπολλες ιστορίες με ψυχοπαθείς ερωτευμένους –όπως αποδείχτηκαν εκ των υστέρων- που με ύπουλο και κολακευτικό αρχικά τρόπο κατάφεραν να τις προσεγγίσουν και να τους κάνουν τη ζωή κόλαση. Και τώρα πια μπορεί να γελάμε αλλά τότε δεν ήταν καθόλου αστείο το μαρτύριο που περνούσαν με έναν Ηρακλή Πουαρό σε κάθε τους βήμα. Η λέξη «χωρισμός» για αυτούς τους μανιακούς εραστές ήταν απαγορευμένη λέξη. Αδυνατούσε ανθρώπινος νους να συλλάβει τι θα επακολουθούσε αν η απελπισμένη κορασίδα τολμούσε να ξεστομίσει την επιθυμία της. Έπρεπε να βρει και καράβι να φύγει ή να βρει τρόπο να αντέξει τις αφόρητες τύψεις από τις υποτιθέμενες απόπειρες αυτοκτονίας που ετοίμαζε ο πονεμένος «ψυχοπαθής».
Θυμάμαι τη Γιούλη, αρχηγός όσον αφορά τις περιπτώσεις ψυχοπαθών αγαπητικών, να συγκαλεί συμβούλια φιλενάδων για να τη βοηθήσουμε να απαλλαγεί όσο γίνεται πιο ανώδυνα από το «ΠΤΩΜΑ» ή αλλιώς «αγάπη μου, αγάπη μου» όπως τον αποκαλούσαμε κοροϊδευτικά. Η σχέση είχε ξεκινήσει με όλους τους καλούς οιωνούς. Το «πτώμα» ήταν μια χαρά συμπαθέστατο παιδί που έδειχνε να τη νοιάζεται και να την προσέχει. Αλλά μάλλον, όπως αποδείχτηκε αργότερα, την παραπρόσεχε. Είχε γίνει η σκιά της. Την ακολουθούσε σε κάθε της βήμα και κρυφά και φανερά. Κάθε φορά που η Γιούλη αρνιόταν να τον συναντήσει γιατί είχε και άλλες υποχρεώσεις την απειλούσε ότι «θα πάρει το μηχανάκι, θα βάλει και το κράνος και θα πάει να αυτοκτονήσει». Δε μπορούσε με τίποτα να δεχτεί ο άμοιρος ότι πριν από αυτόν η κοπέλα είχε και άλλες σχέσεις. Κάθε φορά που το σκεφτόταν μόνος του θύμωνε τόσο πολύ που μούτρωνε και δεν της έλεγε κουβέντα για ώρες. Κάποτε πάλι που την παρακολουθούσε την πέτυχε στον παραλιακό και άρχισε να την αγκαλιάζει και να τη φιλά, να την τραβά με το ζόρι μέχρι που στο τέλος της έσκισε την μπλούζα και ένας γείτονας τον απείλησε ότι θα φωνάξει την αστυνομία και την άφησε να φύγει. Το ειδύλλιο έληξε άδοξα και το «πτώμα» βρήκε ένα άλλο θύμα, όπως μάθαμε αργότερα, και συνέχισε την τακτική του.
Η φίλη μας βέβαια που ήταν παθούσα δεν έγινε ποτέ μαθούσα. Μυαλό δεν έβαλε! Ο επόμενος ήταν ακόμα χειρότερος, κτητικός, ζηλιάρης και λάτρης των όπλων. Όταν τα κατάλαβε όλα αυτά η φουκαριάρα ήταν αργά για να δώσει ένα τέλος. Πέρασε πάλι «των παθών της τον τάραχο» και αναγκάστηκε να εξαφανιστεί μήπως και χάσει τα ίχνη της. Χώρισαν το 2008 και πρόσφατα άρχισε πάλι να της στέλνει μηνύματα δακρύβρεχτα για το πόσο έχει μετανιώσει και πόσο την αγαπάει και τη θέλει πίσω. Κρύος ιδρώτας την έλουσε αλλά είπε να το χειριστεί πιο δυναμικά και να χρησιμοποιήσει τσαμπουκά και θράσος και το βασικότερο να μην τον φοβηθεί.
Κι από την άλλη βρίσκεται η Νανά! Εμφανίστηκε ο κουλτουριάρης Ζεν Πρεμιέ με το «Μονόγραμμα» του Ελύτη ανά χείρας. Και δώστου ποίηση και λογοτεχνία και ωραία λόγια και δώρα. Κούφιος ο τύπος! Είχε παπαγαλίσει πέντε στιχάκια, είχε μάθει και δυο ποιητές κι έκανε τον καμπόσο πουλώντας πνεύμα. Όταν τον έπιασε όμως το «γλυκύ» του, που λέει και η μάνα μου, παραλίγω να τη στείλει στο ψυχιατρείο. Και κάθε φορά που η Νανά προσπαθούσε να ξανακάνει σχέση εκείνος ήταν ένα βήμα μπροστά και οι υποψήφιοι δεσμοί έκαναν φτερά. Αργότερα έμαθε ότι ο «καλλιεργημένος» έσπερνε φήμες και οι «γαμπροί» εξαφανιζόταν.
Αυτές τις μέρες τους μνημονεύουμε συχνά. Ο φόβος παραλύει τους ανθρώπους και αποκτούν την ψυχολογία του θύματος. Όμως όλοι αυτοί είναι θρασύδειλοι, βαρετοί και προβλέψιμοι. Ούτε θα αυτοκτονήσουν, ούτε θα σε διεκδικήσουν με υγιή τρόπο, ούτε θα σε ξαφνιάσουν ποτέ ευχάριστα. Και το κυριότερο είναι πως ποτέ δε θα αλλάξουν όσες υποσχέσεις κι αν δώσουν. Εσύ θα καταφέρεις να τους ξεφορτωθείς κι εκείνοι θα βρουν ένα νέο θύμα για να εξακολουθήσουν την ίδια τακτική.
Κορίτσια, τα ψυχάκια που σας αγάπησαν είναι για γέλια και για κλάματα! Αλλά τουλάχιστον έχουμε να λέμε πολλές ιστορίες τα βράδια που συναντιόμαστε στην αυλή!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου