Όλα ξεκίνησαν ένα πρωινό όμορφο, ανοιξιάτικο που απολάμβανα ήρεμη τον καφέ μου στη βεράντα του σπιτιού μου. Αρχικά ήταν μια μικρή ενόχληση στο στήθος που γινόταν όλο και πιο έντονη και συνοδευόταν από μια άρρυθμη λειτουργία της καρδιάς. Τα γνωστά φτερουγίσματα που περιγράφουν οι ερωτευμένοι όταν συναντούν τον ποθητό Βαλεντίνο να έρχεται καβάλα στο φτερωτό άλογο. Ξέρετε τώρα, εκείνο το αψηλό παλικάρι με τη λαμπερή κόμη –αργότερα βέβαια το σαμπουάν δε θα το χρειάζεται γιατί θα λούζεται με AZAX με διπλό αμονιαζόλ αλλά ουδεμία σημασία έχει- και τα αμυγδαλωτά μάτια που πετούν σπίθες και με τα χρόνια θα πετούν φωτιές από τα νεύρα που θα του προκαλέσετε.
Οι αρρυθμίες οι δικές μου δυστυχώς, δεν σχετίζονταν με το φτερωτό θεό. Ήρθαν και θρονιάστηκαν απρόσκλητες, αγενέστατες γαρ, και ξέχασαν και να φύγουν. Επειδή όμως εγώ ήθελα απεγνωσμένα να τις ξεφορτωθώ ακολούθησα το γνωστό δρόμο που οδηγούσε στο νοσοκομείο και τους φίλους μου –γιατί έγιναν φίλοι μου- τα στρουμφάκια με τις λευκές ποδιές και το ύφος δέκα καρδιναλίων μαζί!
Η μία εξέταση έφερνε την άλλη και προς μεγάλη μου απογοήτευση δεν είχα καμία ασθένεια που θα μπορούσε να εξηγήσει το χαμένο βηματισμό της καρδιάς μου παρόλο που εγώ τα είχα όλα τακτοποιήσει και της είχα μάθει τον καλύτερο πεντοζάλη. Εκείνη όμως αποφάσισε να κάνει την επανάσταση της και να χορέψει ανωγειανό πηδηκτό!!!!!! Κι άντε να με πείσουν τα στρουμφάκια ότι όλα βαίνουν καλώς! «Και γιατί παρακαλώ, αφού είμαι καλά πονάω;;;» Αυτή ήταν η συνήθης εύλογη ερώτηση. Και η απάντηση που έπαιρνα συνοδευόταν από ένα ειρωνικό μειδίαμα και μια φράση απροσδιόριστη και καθόλου επιστημονική: «Είστε λίγο πιεσμένη». Και σιγά να μη δώσουν και σημασία να μου εξηγήσουν περαιτέρω τι σημαίνει πίεση και πως αυτό επηρρεάζει τις λειτουργίες του σώματος μου.
Απογοητευμένη αλλά πεισματάρα συνέχισα τις επισκέψεις μου σε εξωτερικούς γιατρούς πληρώνοντας αδρά(δέκα ταξίδια θα είχα κάνει στο εξωτερικό και όλα θα λύνονταν). Ώσπου ένας νέος συμπαθέστατος γιατρός μου μίλησε για τις κρίσεις πανικού. « Αυτό που παθαίνετε είναι μια προειδοποίηση, ένα σήμα που στέλνει ο οργανισμός σας ότι υπάρχει συσσωρευμένος θυμός που δεν εκφράστηκε ποτέ και που κάποια στιγμή πρέπει να δουλέψετε».
Γύρισα στο σπίτι μου και άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο για να δω αν υπήρχαν και άλλοι σύντροφοι που η καρδιά τους ή το στομάχι ή τα νεφρά τους ή το «στραβό» τους κεφάλι τους «έκαναν νερά». Η έκπληξη μου δεν περιγράφετε! Υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι με τα ίδια συμπτώματα και πεντακάθαρες εξετάσεις που ένιωθαν τα ίδια συναισθήματα με μένα και έψαχναν λύση στο πρόβλημα τους. Ανακουφίστηκα που δεν ήμουν μόνη! Που δεν ήμουν η μόνη!
Από τότε αποφάσισα να πάψω να είμαι κυρία. To επίπεδο το αφήνω για τους άλλους και προτιμώ να λέω αυτό που με πειράζει γιατί εγώ τα βήματα του χορού τα δίδαξα σωστά στην καρδιά μου και δε θέλω να κάνει του κεφαλιού της. Κι επειδή με τον εαυτό μας θα πορευτούμε και με κανέναν άλλο οφείλουμε να τον προσέχουμε, να τον αγαπάμε και να τον φροντίζουμε. Κι από την άλλη προτιμώ να γίνομαι σκύλα και «επιπέδου δαπέδου» παρά να συναντώ συχνά πυκνά τα στρουμφάκια ξημερώματα και να χαλάω τον ύπνο μου που είναι πολύτιμος και με προστατεύει και από τις ρυτίδες. Γι’ αυτό κι εκείνο το «ΣΚΑΣΕ ΜΩΡΗ» που είπα εχθές πολύ το ευχαριστήθηκα και αν χρειαστεί θα το ξαναπώ! Θα το κάνω κραυγή σαν την κραυγή του θεογκόμενου Μπαρδέμ «ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ» μόνο που εμένα θα είναι «ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ». Κι επειδή αυτές τις μέρες δε με σταματά τίποτα φυλαχτείτε από το δρόμο μου αν για κάποιο λόγο δικό σας που δεν έμαθα ποτέ αποφασίσατε να μη μου μιλάτε. Δεν είναι προειδοποίηση! Είναι απειλή!
«ΣΚΑΣΕ ΜΩΡΗ» λοιπόν γιατί πάντα προτιμούσα το συρτό από το Μαλεβιζιώτη και γιατί στη ζωή μου το ρυθμό τον δίνω εγώ και όχι εσύ με τα κόπλεξ σου και την αχαριστία σου!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου