Καλή αρχή

Η μία μεγάλωνε την άλλη. Πάντα σα γροθιά είμασταν. Φτερούγες ανοίγαμε και σκεπαζόμασταν να  προφυλαχτούμε από τα ζόρια. Και πάντα λέγαμε πως θα τα καταφέρουμε. Και πάντα φέρναμε την Άνοιξη στη μέση του χειμώνα.

Τέσσερα κορίτσια σε ένα σπίτι. Να μοιραζόμαστε τα ίδια ρούχα, τα ίδια παπούτσια, διαφορετικά όνειρα και «θέλω», διαφορετικές αναποδιές, μα πάντα αναποδιές. Καιροφυλαχτούσε στη γωνία το παράπονο. Ποιο παράπονο δεν ξέρω! Ίσως που μεγαλώσαμε ξαφνικά και γίναμε ενήλικες και ψάχναμε να στηριχτούμε κάπου πιο πάνω και αφού ήταν μακριά στηριζόμασταν η μία στην άλλη.

Τόσο διαφορετικοί άνθρωποι και τόσες εφηβείες μαζί! Βγάλε συμπέρασμα τι γινόταν. Ανύπαρκτη όμως η μοναξιά! Φωνές παντού και πάντα. Και ποικιλία απόψεων και κλάμα και οδυρμός όταν κάτι προσχεδιασμένο δεν είχε αίσιο τέλος. Να τρέχει η ζωή και να είμαστε μέσα, καθ’ οδόν με αποσκευές, με βαλίτσες, με σακίδια, με μπαούλα. Η καθεμιά και άλλο βάρος. Κι αν σκόνταφτε η μία έριχνε λάσο η άλλη. 

Πάντα σα γροθιά. Τόσο σφιχτή γροθιά που δύσκολα άνοιγε για να περάσει το άγνωστο. Σκανάρισμα σε όλα. Μην τυχόν και χαλάσει κανείς την ομάδα και δεν πάρουμε το πρωτάθλημα.

Κι ύστερα άρχισαν οι αναχωρήσεις. Σιγά - σιγά και με το μαλακό γιατί θέλαμε και χρόνο να δεχτούμε τις αλλαγές. Ευχάριστες αναχωρήσεις. Νέοι σύμμαχοι στο παιχνίδι. Ο Κωστής, ο Χρήστος, ο Αντώνης. Έχω πια την πεποίθηση ότι πιο πολύ χρόνο πήρε σε εμένα. Να συνηθίσω το φευγιό μα και πάλι θαρρώ πως δε συνηθίζεται. Να κλείσω την πόρτα κι αυτές να είναι σε άλλα σπίτια με άλλους συμμάχους και άλλες συμμαχίες. Να συμβιβαστώ με το άλλο, το διαφορετικό, το καινούριο. Με την αναθεώρηση των πραγμάτων. Με τα γεμάτα συρτάρια που αδειάζουν κι έχεις πια άπλετο χώρο και δεν ξέρεις τι να τον κάνεις ενώ πριν παραπονιόσουν για την έλλειψη του. Συρτάρια και σεντούκια γεμάτα αόρατα μυστικά. Να βάζεις λιβάνι για να χεις ζωντανή τη μνήμη, την ανάμνηση τους. Κι έχω τόσο καλή μνήμη…

Αναχωρεί και ο τελευταίος συνοδοιπόρος. Φεύγει από τη γειτονιά όπως έφυγαν κάποτε και οι άλλες δύο. Άλλοι δρόμοι, άλλες ζωές! Ξέρω πως τίποτα δε θα μου φαίνεται ίδιο. Θα ξεχνιέμαι και θα τραβώ το δρόμο προς τα πάνω κι ύστερα θα θυμάμαι και θα αλλάζω πορεία. Με όλα τα στραβά και λειψά και ζόρικα και μεγάλα και σπουδαία, ήταν η πιο κοντινή παρηγοριά. Είναι που λογαριάζουμε και λάθος τις σχέσεις αίματος. Σα συμβόλαιο ισόβιο που κανείς δε θα διαγράψει ποτέ. Σαν υπόσχεση που δε θα αθετήσεις από αγάπη και όχι από υποχρέωση.

Ένα ταξίδι ονειρεύτηκα μαζί σας, κορίτσια! Να χαθούμε σε ένα νησί με πρίνους, να αράξουμε δίπλα στη θάλασσα, να καούμε από τον ήλιο και να μη μας νοιάζει. Να μην υπάρχει σήμα στο νησί και η θάλασσα αγριεμένη να βάζει εμπόδια στον απόπλου. Να μη μας πειράζει που για κάποιες μέρες κανείς δε θα μπορεί να μας βρει. Να θυμηθούμε τα παλιά, να τα πούμε όλα κρυφά και μυστικά και να εξιλεωθούμε από τα παράπονα και τα κρίματα μας. Ανέμελες σαν παιδιά να κλείσουμε τα μάτια, να δώσουμε τα χέρια και να ανανεώσουμε τους όρκους που δώσαμε κάποτε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή που μας έδεσε με αόρατη κλωστή. Κι ύστερα να γελάσουμε δυνατά σαν παιδιά που ξέχασαν να μεγαλώσουν γιατί αγαπήθηκαν πολύ η μία από την άλλη!

Καλή αρχή, μικρή μου!