Η Κούτα ΝΟΥΝΟΥ

Εκείνα τα χρόνια τα χρόνια της φοιτητικής ακολασίας δυστυχώς δεν υπήρχε ακόμα λεωφορείο που να εκτελεί το δρομολόγιο Ηράκλειο – Ιωάννινα. Επομένως και το πασίγνωστο σε όλους τους στεριανούς φοιτητές δέμα για εμάς ήταν «ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό». Η Ελληνίδα μάνα όμως που για όλα βρίσκει λύση κατάφερε να βρει γνωστό, να υποχρεωθεί και μέσω Κηφισού να στείλει μια κούτα ΝΟΥΝΟΥ (προτιμούσαν αυτές γιατί άντεχαν όλες τις κακουχίες της διαδρομής αλλά ο κυριότερος λόγος ήταν ότι μπορούσες να τη φορτώσεις γιατι για τους γονείς το ουκ εν τω πολλω το ευ είναι άγνωστη ρήση). Όταν λοιπόν η σπιτονοικοκυρά χτύπησε το κουδούνι για να αναγγείλει το τηλεφώνημα από την Κρήτη (εκτελούσε η καϋμένη και χρέη κοινοτικού τηλεφωνείου) ο πατέρας μου περιχαρής μου ανακοίνωσε ότι το πρώτο μου ( και όπως κατάλαβα αργότερα όχι το και τελευταίο αφού είναι ικανοί να βρουν γνωστούς και στην Αυστραλία αν μεταβείς ποτέ ως μετανάστης) θα βρίσκεται στις 3 το μεσημέρι στα ΚΤΕΛ Ιωαννίνων.

Η κουτα ΝΟΥΝΟΥ αφίχθη στην Άρη Βελουχιώτη μετά από πολλές ταλαιπωρίες, γκρίνια από τον ταξιτζή ο οποίος παραπονιόταν ότι ήταν ασήκωτη – που δεν είχε και άδικο- αλλά και με μεγάλη περιέργεια!!

Η μαγική στιγμή έφτασε! Μπριζόλες μέσα στο ξύδι (γνωστή συνταγή για να μη χαλάσει ποτέ το φιλετάκι λαιμού, αμπελόφυλλα (εκεί αναγκαστικά έμαθα να φτιάχνω και ντολμάδες), καφές «τσιρογαλάκης» (το πιο ωραίο χαρμάνι σύμφωνα με τον πατέρα μου ο οποίος κάθε φορά τον ρουφούσε με τέτοια δύναμη που νόμιζες ότι η γουλιά φτάνει μέχρι τις πατούσες – πάγια τακτική για να εκνευρίζει την πρωτευουσιάνα μάνα μου), ρύζι, μακαρόνια, ντομάτες (πίστευαν ότι η Ήπειρος βγάζει μόνο ρίζες)! Καλά όλα αυτά! Κατανοητά!

Εκείνο όμως που δε μπορέσαμε ποτέ να εξηγήσουμε όλοι εμείς οι κρητικοί που σπουδάζαμε στα πέρατα της οικουμένης και συχνά το συζητούσαμε όταν πια μαζευτήκαμε στα πάτρια εδάφη, ήταν το διπλό ρολό χαρτί υγείας. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δέμα στα 4 χρόνια φοιτητικής εξαθλίωσης θυμάμαι πάντα το χαρτί υγείας.

Η κούτα ΝΟΥΝΟΥ παραμένει αγέρωχη, δυνατή και αναγκαία σε κάθε σπίτι που έχει έστω ένα παιδί στα «ξένα». Το χαρτί υγείας δε μάθαμε ποτέ πως τρύπωσε στη ζωή μας ως δώρο αλλά τι σημασία είχε τότε; Γελάσαμε, το χρησιμοποιήσαμε και μάλιστα σε περιόδους ισχνών αγελάδων μακαρίζαμε τη χειρονομία… Γιατί η αθάνατη Ελληνίδα μάνα φροντίζει

ακόμα και για τον πισινό μας.