Τετραγώνισα τον κύκλο. Εσύ ακόμα;;

Δε θυμάμαι πότε γνωριστήκαμε. Μάλλον την εποχή του χαλκού. Άσπρα μαλλιά αν και είχαμε μόνο τέσσερα χρόνια διαφορά (τι τις ήθελες τις πολλές σκέψεις ρε φίλε;) και έξυπνα μάτια. Μαθηματικό βλέμμα. Ήταν από τους πρώτους συναδέλφους που έτρεξαν και με αγκάλιασαν κι αυτό θα του το χρωστώ πάντα. Μαθηματική και η σκέψη του ή έτσι ήθελε να δείχνει. Μετρημένα κουκιά, φίλε! Ένα κι ένα κάνει δύο. Απόλυτος και αγύριστο κεφάλι. «Εντάξει» είπα, «θα κάνουμε χωριό. Απόλυτος αυτός, απόλυτη κι εγώ. Θα σφαχτούμε και μετά θα αγαπηθούμε πάλι». 

Όταν είχα κενό τρύπωνα στο μάθημα του και άκουγα μαθηματικά που πάντα κρυφοαγαπούσα αλλά ποτέ δεν τολμούσα να αγγίξω μην τύχει και με κερδίσουν και ανακαλύψω πως πήρα λάθος δρόμο. Σπουδαία φιλοσοφία! Μαγικός κόσμος αλλά θα κρατήσω τελικά το δικό μου, δάσκαλε! 

Κι ύστερα γνώρισα και τη γυναίκα του και κατάλαβα γιατί αυτός ο πεισματάρης άνθρωπος ήταν τόσο ισορροπημένος. Εκείνη γλυκομίλητη και τσαμπουκαλού αλλά βαθιά ερωτευμένη με τον ασπρομάλλη κύριο. Μαζί από παιδιά που μεγάλωσαν και ανακάλυψαν τα απλά που είναι τα ωραία και τα στραβά που τα ισιώνεις άμα έχεις τη διάθεση και αγαπάς τον άλλο. Αλυσίδα γερή που τους κρατούσε σφιχτά η μοναχοκόρη. Σγουρά μαλλιά και αγύριστο κεφάλι σαν το πατέρα της. Κάποτε μου είπε πως είναι το πιο τυχερό παιδί επειδή έχει αυτούς τους γονείς. Και κάποια άλλη στιγμή έγραψε σε μια έκθεση πως ο ήρωας της είναι ο μπαμπάς της. Καμάρωνε κι ο άλλος σα γύφτικο σκεπάρνι! Γελούσε και το μουστάκι που δεν είχε! 

Ευθύς άνθρωπος ο «μεσιέ». Τρομακτικά ντόμπρος! Σου λεγε ένα στραβό και το εννοούσε. Σου λέγε ένα καλό και το λεγε με την καρδιά του. Μια εποχή, την εποχή της άσωτης ζωής, βγαίναμε πολύ. Τρεις γυναίκες κι αυτός. Είχαμε προστασία. Και κάποιον που του κλεισε το μάτι πονηρά και τον ρώτησε με ποια από τις τρεις νταλαβερίζεται τον πήρε και το σήκωσε. Στις πονηριές είχε βάλει φρένο. Κι όπου πηγαίναμε άνοιγαν οι πόρτες και να τα σφηνάκια, να και τα κεράσματα, να και τα σκαμπό για να κάτσουμε. Σεβάσμια μορφή, ρε δάσκαλε! 

Εμείς ακόμα διαφωνούμε. Εκείνος παίζει επίθεση ενώ εγώ άμυνα. Διαφορετικοί άνθρωποι που λογομαχούμε κι ύστερα αγκαλιαζόμαστε και αγαπιόμαστε. Γιατί τα συναισθήματα δεν τα τσιγκουνεύτηκε ποτέ. Έτσι, δάσκαλε, μήπως και καταφέρουμε να πάμε παρακάτω, να το πάμε πιο κάτω το γράμμα και το παραδώσουμε κάποτε. 

Πολλά βράδια βάζουν δυο ποτά με τη Βαλέρια και κάνουν πρόγραμμα. Ο ένας αφιερώνει τραγούδια στον άλλο. Όταν το έμαθα, μα το θεό, σκέφτηκα ότι τίποτα άλλο δεν περιγράφει καλύτερα την τρυφερότητα όσο αυτή η στιγμή! Μα δε θα γράψω πολλά ευαίσθητα και ρομαντικά γιατί θα με δει πάλι και θα μου ρίξει εκείνο το άγριο βλέμμα που… τρεχάτε ποδαράκια μου! 

Θα μείνω εδώ και στα ευκόλως εννοούμενα που πάντα πίστευα ότι δεν πρέπει να παραλείπονται. Αγαπώ τα μαθηματικά και τους μαθηματικούς ασχέτως ότι δεν τους καταλαβαίνω πάντα. Πώς να σε καταλάβω, ρε δάσκαλε, και να σε φτάσω που από τον ουρανό μέχρι τη γη έτη φωτός απόσταση; 

Εγώ πάντως τετραγώνισα τον κύκλο με το δικό μου τρόπο και τους δικούς μου υπολογισμούς. Εσύ ακόμα;;;

Για το Γιάννη το δάσκαλο!