Αναρωτιέμαι γιατί τη μνήμη μας την κυριεύουν πάντα τα άσχημα και λιγότερο τα όμορφα. Και γιατί τα χρόνια μετριούνται με τα κατακάθια και όχι με το μοίρασμα. Τι μοιράστηκες, τι χάρισες, τι έδωσες απλόχερα, τι κομμάτι σου περίσσεψε και σκέφτηκες να το κάνεις δώρο! Ο καθένας έπρεπε να έχει τον προσωπικό τρόπο μέτρησης του χρόνου.
Καμιά φορά «περπατάμε» από ένστικτο, από ελπίδα πως κάτι καλό είναι κρυμμένο στην επόμενη γωνιά του δρόμου. Και η ελπίδα μπερδεύεται με το προαίσθημα. Λέμε : «έχω προαίσθημα πως κάτι καλό θα συμβεί σήμερα! Θα βάλω τα γιορτινά μου να είμαι έτοιμος». Κι όλο αυτό είναι εκείνο το σαράκι που ονομάζεται ΕΛΠΙΔΑ κι αλοίμονο αν την κάνουμε να πεθάνει.
Όσο περνούν τα χρόνια χαμογελάμε πιο δύσκολα. Και το κυριότερο, ότι ξεχνάμε να κλείσουμε ραντεβού με τον εαυτό μας. Να κάνουμε ένα απολογισμό ή και να υπολογίσουμε με μαθηματική ακρίβεια τι έμεινε, τι δεν έμεινε, τι θα μπορούσε να περισσέψει, που φταίξαμε και τι κουβαλήσαμε άχρηστο ή απαραίτητο.
Συχνά έχω στο μυαλό μου ένα παππού γλυκομίλητο, αγαθό, δοτικό με απίστευτη γλυκύτητα! Ένα παππού με χιονισμένο κεφάλι που έκρυβε πάντα τις ταλαιπωρίες και τις δυσκολίες του πίσω από ένα χαμόγελο. Ένας αφανής ήρωας που αποδέχτηκε ό,τι καλό και κακό ήρθε ως μέρος ενός συμπαντικού σχεδίου. Δεν ξέρω γιατί τον θυμήθηκα πάλι αυτές τις μέρες. Ίσως γιατί μας έκανε πάντα ποδαρικό. Κρατούσε μια πέτρα καθόταν στην είσοδο του σπιτιού κι έλεγε ένα ποιηματάκι που κανείς δε θυμάται πια και όλοι έχουμε τύψεις που δε σκεφτήκαμε να το γράψουμε ποτέ.
Ό,τι καλό έχω είμαι σίγουρη πια ότι είναι έργο δικό του και ό,τι κακό έχω είναι μόνο δικό μου. Η ελπίδα του ήταν μεγάλη και τα προαισθήματα του ξεκάθαρα. Κοιμόταν πάντα λίγο για να προλάβει να υπηρετήσει τους άλλους. Έλεγε πως η ζωή πρέπει να είναι «ΔΙΝΩ» χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Το σπίτι του ήταν πάντα ανοιχτό και η καρδιά του μεγάλη.
Δεν πέθανε ποτέ! Δεν πεθαίνουν ποτέ οι άνθρωποι που σημαδεύουν τη ζωή μας. Πολλές φορές παρατηρώ το δέντρο που φύτεψε στην αυλή και σκέφτομαι ότι έτσι ζει. Και όλοι εμείς που γκρινιάζουμε για την κρίση και τη φτώχια πόσο λάθος κάνουμε! Γιατί η φτώχια είναι κάπου αλλού! Είναι στην κλειδωμένη πόρτα, στο κλειστό παράθυρο, στα σφιγμένα χείλη, στην πρωινή κατήφεια, στην άσχημη σκέψη, στη γκρίνια για το διπλανό μας, στην αδιαφορία και σε πολλά πολλά γκρίζα!
Υποσχέθηκα πως φέτος μόνο θα χαμογελάω! Και θα αγαπάω όλους τους παππούδες με τα χιονισμένα κεφάλια! Του χρόνου τέτοια εποχή θα μετρήσω μονάχα ό,τι ήρθε καλό και κακό! Και θα μάθω να μην κρύβω τίποτα! Δε θέλω άλλα μυστικά! Θέλω να βγουν όλα στο φως να πάρουν χρώμα και να γίνουν εικόνες! Να ξορκίσω τα σκοτάδια! Να μην ξεχάσω να θυμάμαι!
Καληνύχτα παππού! Τώρα ξέρω πως όλα θα πάνε καλά! Να μην ξεχνάς να έρχεσαι στον ύπνο μου….
Στον παππού γιατί μας έμαθε να αγαπάμε….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου