Αν είχαμε ποτέ μια ευκαιρία θα νοίκιαζα μια μονοκατοικία δίπλα στη θάλασσα και θα φύτευα βασιλικούς σε γλάστρες για να στολίσω τη ζωή μας. Θα άφηνα ανοιχτές τις πόρτες και ορθάνοικτα τα παράθυρα να μπαίνουν οι αέρηδες και να αναστατώνουν τις κρυφές σκέψεις μας! Να φέρνουν μηνύματα από το πουθενά. Θα έγραφα κάθε μέρα μια ιστορία μονάχα για σένα κι ένα τραγούδι κάθε φορά που η βροχή θα νότιζε το χώμα. Θα ζωγράφιζα ένα χαμογελαστό ήλιο στο ταβάνι να ανοίγεις τα μάτια τα πρωινά και να σε λούζει το γέλιο.
Αν είχαμε ποτέ μια ευκαιρία θα υποκλινόμουν κάθε πρωί στο απρόσμενο, στο ξαφνικό που εμφανίστηκε με αίσθηση μακαριότητας και απόλυτης γαλήνης. Θα έστρωνα τραπέζι στον κήπο και θα φίλευα όλους τους καλεσμένους καλούδια από το μποστανάκι μας. Θα μάθαινα βιολί ή σαξόφωνο και θα έντυνα τις παραστάσεις μας με μουσικά ταξίδια. Θα έβαζα την κουνιστή πολυθρόνα στην άκρη του κήπου κι ένα τραπέζι με κρύο νερό και γλυκό κουταλιού.
Αν είχαμε μια ευκαιρία δε θα ρωτούσα ποτέ τίποτα, μονάχα θα άκουγα να μου μιλάς για όσα ήρθαν και για εκείνα που πόθησες μα σε ξέχασαν! Θα μιλούσαμε με λιγότερες αντιθέσεις και χωρίς φωνές με δάκρυα χαράς και απόλυτης ικανοποίησης. Θα αναπολούσαμε για αυτά που ζήσαμε χωριστά και θα γυρεύαμε να ζήσουμε πολλά ίδια!
Αν είχαμε ποτέ μια ευκαιρία θα μαθαίναμε να μοιραζόμαστε τις λύπες, να τις σηκώναμε μαζί, να ανοίγαμε φεγγίτες στα σκοτάδια και λαγούμια για να κρύψουμε τη ματαίωση. Δε θα αφήναμε την ψυχή να λαθέψει μα κι αν ακόμα δεν τα κατάφερνε θα την υποστηρίζαμε και θα την ενθαρρύναμε να κάνει κι άλλα λάθη γιατί κανείς δεν είναι τέλειος.
Αν είχαμε ποτέ μια ευκαιρία θα σου έφτιαχνα χάρτες για να χαράζεις τα ταξίδια της φυγής σου κι εγώ θα έκρυβα μια πυξίδα κάτω από το μαξιλάρι μου για να σε βρω και να σε ακολουθήσω. Τίποτα δε χωρίζει τους ανθρώπους!
Αν είχαμε ποτέ μια ευκαιρία θα σου κλεινα ραντεβού στα τρίστρατα. Εκεί που συναντιούνται τα απόκοσμα πλάσματα και μαρτυρούν τα μυστικά των ανθρώπων. Θα σου κρατούσα το χέρι και θα σε αγκάλιαζα για να μη φοβηθείς τα σκοτάδια.
Αν είχαμε ποτέ μια ευκαιρία θα δε θα βαζα ποτέ τελείες ούτε ερωτηματικά στην ανέλπιστη χαρά και θα κλεινα όλες τις χαραμάδες του πανικού και τις ρωγμές του χρόνου. Η ελπίδα θα γεννιόταν από το τίποτα!
Αν είχαμε ποτέ μια ευκαιρία θα σου πλεκα σκουφιά και γάντια για το κρύο και θα ευχόμουν να χιονίσει τα χριστούγεννα για να τα φορέσεις και να σε ακουμπάνε τα χέρια μου. Θα σου αγόραζα ένα πανωφόρι ναυτικό για να νιώθεις πως κάποτε ταξίδεψες πολλές θάλασσες για να ρθεις να με συναντήσεις. Και δε θα σου μούτρωνα που άργησες και άσπρισαν τα μαλλιά μου γιατί η καρδιά μου θα γινόταν πιο φωτεινή.
Αν είχαμε ποτέ μια ευκαιρία και το ήξερα απλά θα περίμενα στην άκρη του δρόμου μην τυχόν και προσπεράσεις και χαθείς πάλι και αργήσεις και πεις συγνώμες. Γιατί από αυτές χόρτασα. Σαν ακροβάτης σε τσίρκο χωρίς ζώα! Έτσι να ρθεις! Και να μην το πεις σε κανένα….σσσσσς
Στον Αντώνη για το παράθυρο που μου άνοιξε και μπήκε το φως….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου