Η μοναξιά σου ένα μεγάλο γλέντι

Μαζί μεγαλώσαμε. Στην ίδια γειτονιά, με τα ίδια παραμύθια, με την ίδια ενοχή. Και γίναμε συνένοχοι της σιωπής και μοιραστήκαμε σκέψεις κι ύστερα είπαμε πως έφταιγε το νερό και το χώμα και ο παπάς ή μπορεί και κανείς. Μπορεί και εμείς οι ίδιοι που δεν υποψιαστήκαμε ή δε μαντέψαμε τις παγίδες.

Μέρες την παρακολουθώ μα δεν τολμώ να την κοιτάξω κατάματα. Έχει εκείνη τη μοναξιά που ζεις με πολλούς μα είσαι μόνος. Την άλλη μοναξιά με το κλειστό παραθυράκι, χωρίς φεγγίτη και οι τοίχοι στενεύουν και πλησιάζουν και ασφυκτιάς. Μου λέει: «έχασα το σκοπό μου». Κι αναρωτιέμαι πραγματικά και μπαίνω σε σκέψεις αν υπάρχει κανείς που να ξέρει το σκοπό. Κι ύστερα μου γράφει: «θέλω να είμαι ξένοιαστη». Και πάλι πελαγώνω! Δείξε μου ξένοιαστους ανθρώπους να μπω κρυφά και να κλέψω τη συνταγή.

Μέρες την παρακολουθώ και την προσέχω και την ακούω μα δεν τολμώ να την κοιτάξω στα μάτια. Τι να πεις στον άλλο όταν νιώθει μόνος. Είσαι εκεί κι αυτός πάλι μόνος είναι. Και δεν υπάρχει ούτε μια χαραμάδα να μπει φως και να λιαστεί η ψυχή του.

«Η μοναξιά

η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω

είναι τσεκούρι στα χέρια μας

που πάνω απ’ τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει».

Μάλλον έτσι νιώθει κι αυτή όπως ένιωθε τότε και η Γώγου αλλά και κάθε άνθρωπος που η κατάθλιψη ήρθε και θρονιάστηκε και πήρε το χώρο και τον αέρα και τα βράδια νιώθεις πως πνίγεσαι και αν κοιμηθείς μπορεί και να μην ξυπνήσεις. Το μυαλό παίζει παιχνίδια που ουσιαστικά τους όρους και τους κανόνες έχει ορίσει η ψυχή. Και πρέπει να μιλάς για να γίνεται μικρότερο το τέρας και να μη φοβάσαι γιατί πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε ακούν και θα σε αγαπούν και θα σε προσέχουν. Και θα ρθει πάλι η άνοιξη και η ξενοιασιά θα βρει χώρο και θα πάρει θέση και θα ξαπλώσεις δίπλα στη θάλασσα και δε θα φοβάσαι μήπως έρθει κανένα πελώριο κύμα να σε πνίξει. Να μιλάς και να γελάς δυνατά για να ακούνε οι φόβοι και να σκορπίζουν. Και να χορεύεις να μην περπατάς γιατί έτσι βρίσκει ρυθμό και η καρδιά.

Δε φταίει κανείς! Κουράζεται καμιά φορά η ζωή και βάζει όπισθεν. Στις ανηφοριές αγκομαχά μα σαν πάρει πάλι φόρα φέρνει ένα ήλιο λαμπερό κι όλα τα φωτίζει και λιώνει το χιόνι μέσα μας και πλημμυρίζει καλοκαίρι.

Υπόσχομαι πως όλα αυτά θα περάσουν. Θα δεις! Θα δεις που θα γίνεις πιο δυνατή και πιο γενναία και ατρόμητη και θα ζήσεις πάλι. Θα ξεκινήσεις από εκεί που σταμάτησες με περισσότερα γκάζια! Οι βαλίτσες θα γεμίσουν πάλι στιγμές και μουσικές και παραμύθια και γέλια και νόημα και στόχους και σπουδαίους ταξιδιώτες….