Εκείνος γύρω στα 65 κι εκείνη 58. Η ιδανική διαφορά για ζευγάρι, όπως συνήθιζαν να υποστηρίζουν φανατικά! Ένωσαν τις ζωές τους με τα «ιερά δεσμά» του γάμου όταν ήταν ακόμα παιδιά. Μαζί μεγάλωσαν σαν έφηβοι που ψάχνουν απεγνωσμένα να υποστηρίξουν την επιλογή τους με συνθήκες αντίξοες και άγνοια του τι σημαίνει γάμος όταν δυο άνθρωποι είναι 17 και 22. Δύσκολα χρόνια. Ακόμα αναρωτιέμαι πως τα κατάφεραν. Ακόμα αναρωτιέμαι πως τα καταφέρνουν. Κι ύστερα ήρθαμε κι εμείς. Τέσσερα κορίτσια μέσα σε 7 χρόνια. Ο πολυπόθητος κανακάρης άλλαξε γνώμη και δε μας έκανε την τιμή ποτέ. Χρόνια αργότερα με την άφιξη του εγγονού εκείνος δε θα μπορέσει να κρύψει τη χαρά του. Λες και η ζωή του χρωστούσε και του ξεπλήρωσε με μια μικρή καθυστέρηση.
Ο πατέρας μου και η μάνα μου! Άνθρωποι του μόχθου. Εργασιομανείς όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη. Αυτοδημιούργητοι και δεμένοι με τη γη. Έρωτας αμοιβαίος με πολλά προβλήματα και πρακτικές ανάγκες. Ακόμα αναρωτιέμαι πως τα κατάφεραν!
Εκείνος φανατικός καπνιστής (η Μελίνα Μερκούρη ωχριούσε μπροστά του). Συνήθεια που υιοθέτησα σε μια περίοδο που πίστευα ότι όσοι αγχώνονται πρέπει να καπνίζουν. Πόσο εύκολα μπορεί να παραποιήσει την πραγματικότητα η εφηβική αφέλεια! Εκείνη φανατική αντικαπνίστρια. «Δημήτρη σβήσε το τσιγάρο. Έχω αναπνευστικό». Μόνιμη ατάκα στους ατέλειωτους ομηρικούς καβγάδες. Εννοείται ότι δεν είχε ποτέ πρόβλημα άσθματος όπως προσπαθούσε να μας πείσει. Άνθρωποι μεγάλων αντιθέσεων και τόσοι ίδιοι!
Εκείνη με έμφυτο ταλέντο στη ζωγραφική που δεν καλλιέργησε όμως ποτέ λόγω συνθηκών. Καλλίφωνη, ορθογράφος και ιδιαίτερα ευαίσθητη. Εύθραυστη πολλές φορές! Εκείνος ανορθόγραφος με άρνηση να δεχτεί ότι όλα τα φωνήεντα χρειάζονται. Η σκέψη του λογική και με μεγάλη αγάπη για τις θετικές επιστήμες, σίγουρος ότι εγώ θα γινόμουν μαθηματικός και θα τετραγώνιζα τον κύκλο. Κι ύστερα ήρθε η επιλογή της αρχαιολογίας που του κόψε τα φτερά. Μια ζωή θα τον κυνηγούσαν τα φιλολογικά που μισούσε και ήταν η αφορμή να σταματήσει το σχολείο.
Θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες για την κοινή ζωή τους. Για την κοινή ζωή μας. Για τα αμέτρητα προσωνύμια που τους δίναμε κατά καιρούς ανάλογα με το τι συναισθήματα μας προκαλούσαν: «Δρακουμέλ» και «Ψιψινέλ», ο «έλα παιδί μου» και «που είσαι», ο «πρήξε με» και η «Μ. Παρασκευή», ο «Μαγουλίτσος» και η «Κλοκλό» και πολλά πολλά άλλα! Εμείς με τους χαρακτηρισμούς μας και εκείνοι με τα παράπονα τους! Μια σχέση κόντρας, ασυνεννοησίας, ανασφάλειας, διαφοράς νοοτροπίας αλλά και πραγματικής άδολης, δεδομένης αγάπης και αληθινού ενδιαφέροντος.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά! Και άσχημα και όμορφα! Μέχρι πριν λίγο καιρό –παραπονιάρα γαρ- θα υποστήριζα πως η ζυγαριά θα έγερνε στα άσχημα. Τώρα πια είμαι πεπεισμένη για το αντίθετο. Και αφορμή για όλο αυτό είναι το γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό φίλοι μου αποχαιρετούν τους γονείς τους. Αλλά και μαθητές μου ή συγγενικά πρόσωπα μικρής ηλικίας περνούν σε μια ολιγομελή οικογένεια. Και σκέφτομαι ότι είμαι τυχερή που μεγαλώνω μαζί τους, που μπορώ ακόμα να τους γκρινιάζω και να με κατσαδιάζουν για τα λάθη μου, που τους ακούω ακόμα να παραπονιούνται για τις «ακαταλαβίστικες» ιδέες μου περί γάμου και οικογένειας , που με «ένα σπίτι βιβλία που έχω διαβάσει» δεν κατάφερα να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου (μάλλον αυτά με μπέρδεψαν περισσότερο καϋμένε πατέρα).
Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο στη ζωή! Πόσο μάλλον τα συναισθήματα! Όταν αγαπάμε πρέπει να το δηλώνουμε ! Να το υπερασπιζόμαστε και να του δίνουμε τις διαστάσεις που του αξίζουν. Και αγάπη σημαίνει ότι θα είμαι εκεί για σένα όπως θα είσαι κι εσύ με όλα τα τρωτά του χαρακτήρα μας. Γιατί είμαστε άνθρωποι.
Ο πατέρας μου τον τελευταίο καιρό δικαιωματικά παίρνει τον τίτλο του ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΧΟΥΣ (συνοδεύεται πάντα με ένα αχ! και ένα φφφφφφ! ) ενώ η μάνα μου είναι η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΜΠΡΟΚΟΛΟΥ (υγιεινό φαγητό αλλά βάλε και λίγο μέτρο μωρέ μάνα!) αφού έτσι που τα μαγειρεύει αυτή δεν τα μαγειρεύει κανείς στον κόσμο.
Στην υγειά των βασιλιάδων! Στην υγειά των απλών , καθημερινών ηρώων της ζωής μας!
Υ. Γ Είμαι σίγουρη ότι αν το διαβάσουν, εκείνη θα κρυφογελά συγκινημένη κι εκείνος δε θα μπορέσει να κλείσει την κάνουλα! Γιατί οι ρόλοι άλλαξαν πια!
Ακόμα αναρωτιέμαι πως τα καταφέρνουν…..
Στη Θεονύμφη και στο Δημήτρη που ακόμα αντέχουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου