Δεν είμαστε οι φίλοι που συναντιούνται συχνά ως φυσικές παρουσίες. Οι συναντήσεις μας ήταν πάντα γραπτές. Ανταλλαγή σκέψεων, κοινών βιωμάτων, δυσκολιών, επαγγελματικών αναζητήσεων και διεξόδων. Την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε μάλλον μυρίστηκε ο ένας στον άλλο το ίδιο αδιέξοδο, ένα κοινό λαβύρινθο με χαμένο κουβάρι μα με ίδιο πείσμα να βγούμε και να βρούμε δρόμο. Εκείνος είχε πάντα την εντύπωση ότι εγώ τα είχα όλα τακτοποιημένα και λόγω ηλικίας. Ε! βέβαια! Σε ποιον να πεις ότι κοντεύεις σαράντα κι όλα μέσα σου «κουλουβάχατα» είναι;;ποιος θα σε πιστέψει;
Πριν μια βδομάδα έμαθα ότι ο Βλάσσης έφυγε. Στην αρχή ήθελα να πιστεύω πως πήγε ταξίδι στη Σκωτία κι είπα να του ζητήσω να μου φέρει και μια χιονόμπαλα ενθύμιο μια και δεν το βλέπω να φτάσει ποτέ η χάρη μου. Κι ύστερα ήρθε η επιβεβαίωση για αυτό που φοβόμουν. Του γραψα για να μάθω όχι από περιέργεια μα από ενδιαφέρον. Να δω αν πρέπει να υψώσω πάλι τα χέρια και να ρίξω φάσκελα πρώτα στον εαυτό μου κι ύστερα στους άλλους. Όχι στο Βλάσση. Εκείνος δε φταίει πουθενά. Φιλόλογος ήθελε να γίνει και φιλόλογος έγινε. Και κανείς ποτέ δεν του είπε ότι ο φίλος του λόγου δεν έχει λόγο πια, δε βρήκαν ποτέ μωρέ καράβι οι λέξεις στην Ελλάδα γιατί και ποτέ κανείς δεν είχε αυτιά να τις ακούσει. Δε χρειάζονται πια καθηγητές οι Έλληνες γιατί το ιδανικό σχολείο δεν τους συμπεριλαμβάνει στο πρόγραμμα του.
«Δε με έπαιρνε και πολύ κάτω. Βαρέθηκα, μωρέ Κλειώ, να κυνηγάω επαγγελματικές χίμαιρες και είπα να το ξαναπάω από την αρχή...Θα δουλέψω όπου βρω για αρχή, να γνωρίσω τον τόπο, τους ανθρώπους, να μάθω και τη γλώσσα και αργότερα βλέπω και για σπουδές κλπ. Το σίγουρο είναι ότι κι εδώ θα ζοριστώ, με τη διαφορά ότι δε λείπει η προοπτική. Εδώ και 3 βδομάδες δουλεύω part time ως barista στα Starbucks στο Queen Margaret University και παράλληλα ψάχνω να βρω και κάτι άλλο...»
Επαγγελματικές χίμαιρες. Έτσι μου έγραψε και το κράτησα κι ας είμαι αγύριστο κεφάλι ,κι ας κυνηγάω ακόμα χίμαιρες. Πόσο να αντέξει ο άνθρωπος μόνο με τον ήλιο και τη θάλασσα και το καλοκαίρι; Πόσο να περιμένεις την ανάπτυξη με τόσες λακούβες αραδιασμένες στο δρόμο; Ένας ένας φεύγει. Κάθε φορά στεναχωριέμαι κι εύχομαι πάλι να γυρίσουν όλοι ή τουλάχιστον εκείνοι που δεν ήταν επιλογή τους. Να γυρίσουν και να ζήσουμε μαζί, να μοιράσουμε τα χαρτιά σε μια τίμια παρτίδα ή σε μια τίμια πατρίδα. Να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας, να μετρήσουμε τα κουκιά, να δούμε τι μένει, τι δεν πρέπει να μείνει και να μελώσει το μέσα μας. Να σμίξουμε το καλοκαίρι σε κάποια παραλία, να βάλει ο καθένας το όραμα του και να γίνουμε αερόστατα. Ανάλαφροι, ξένοιαστοι, ονειροπόλοι, χαρούμενοι. Να πούμε: «στην υγειά μας»! Να πιάσει ο Δημήτρης την κιθάρα για το «καλώς ήρθατε», να χει πανσέληνο, ένα ματωμένο φεγγάρι και η μόνη μας αγωνία να είναι το καλοκαίρι μην τελειώσει ανέξοδα!
Σήμερα που είναι τσικνοπέμπτη κι όλοι θα μαζευτούμε να πιούμε και να φάμε και να ευχηθούμε να μην ξεχάσουμε να μνημονεύσουμε κι αυτούς που λείπουν. Όπου κι αν βρίσκονται! Έτσι γίνονται αθάνατοι οι άνθρωποι: με τη μνεία! Έτσι ξεπερνιέται η κρίση και κυρίως η ηθική! Να μη μασκαρέψουμε τις λέξεις. Να τα πούμε όλα! Ποιος φταίει, ποιος δε φταίει, τι κάναμε, τι δεν κάναμε ενώ μπορούσαμε, ποιος δικαστής θα μας αθωώσει ή θα μας δώσει χάρη! Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί, ούτε στατιστικές μελέτες. Γελούν, κλαίνε, ονειρεύονται, ελπίζουν, απελπίζονται, παλεύουν, έρχονται και φεύγουν και λαχταρούν να ριζώσουν, να αφήσουν αποτυπώματα και χνάρια! Κανείς να μη φύγει! Να μείνετε όλοι εδώ να σώσουμε τα κουτσουρεμένα και να φτιάξουμε καινούρια, μεγάλα, σπουδαία!
Στην υγειά σου Βλάσση!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου