Στο παιδικό μας ανόητο μυαλό η περίοδος των διακοπών φάνταζε σαν ένα μαγικό ταξίδι με αερόστατο. Και τα στρατηγικά σχέδια έδιναν και έπαιρναν. Τα μεσημέρια ραντεβού στην παιδική χαρά για «ξεκώλωμα» σφιγγοφωλιάς, αιχμαλωσία τζιτζικιών, ποδοσφαιρικό αγώνα με αιώνια κόντρα αγοριών – κοριτσιών(από τότε μεγαλουργούσε το φεμινιστικό μας ένστικτο) και το βράδυ αργά ραντεβού στην πλατεία «έτσι απλά για μπυράλ και κουβέντα».
Τα σαββατοκύριακα στιβαγμένα σαν πρόβατα στις καρότσες – αρχικά βαγόνια τρακτέρ και στη συνέχεια καρότσες αγροτικών- πηγαίναμε στη θάλασσα για να απολαύσουμε το μπάνιο και καμιά φορά και την αμμοβολή όταν ο νοτιάς ήταν στο φόρτε του. Εννοείται ότι όταν φτάναμε η θάλασσα γέμιζε λάσπες από τη σκόνη που μας είχε μεταμορφώσει σε αλευράδες.
Όλα αυτά ωραία και ρομαντικά! Ώσπου έφτασε στο χωριο η DMC. Kαι ποιος μπορεί να την ξεχάσει! Εταιρεία με κλωστές για κέντημα σε όλα τα κλασικά χρώματα, κόκκινα, μαύρα, μπλε, κίτρινα αλλά και με νέο δειγματολόγιο με άγνωστα χρώματα που αναγκαστικά μάθαμε.
Όλες οι μαμάδες τότε βάλθηκαν να μαζέψουν τα «ερμαφρόδιτα» κορίτσια τους και να τα κάνουν γυναίκες. Τέρμα το αγοροκόριτσο που υπήρχε μέσα μας. Θα έπρεπε να μάθουμε κέντημα αρχικά, πλέξιμο αργότερα, για να γίνουμε άξιες σύζυγοι, ικανές μάνες, νοικοκυρές και χρυσοχέρες. (που να ήξεραν τότε ότι τα πράγματα θα άλλαζαν δραματικά).
Και το μαρτύριο άρχισε! Μέσα σε ένα απόγευμα είχαμε μάθει σταυροβελονιά, ριζοβελονιά και γεμιστό. Στα άμεσα σχέδια ήταν και η «βυζαντινή βελονιά» αλλά για καλή μας τύχη η μοναδική θεία που τη γνώριζε έφυγε από το χωριό πριν προλάβει να δώσει τα δώτα της.
Το βάσανο ήταν όταν το βιβλίο που διάβαζες είχε απίστευτη αγωνία και ήθελες να το τελειώσεις. Τοποθετούσες τότε το βιβλίο κάτω από το κέντημα και όταν η μητέρα – κέρβερος κοιτούσε αλλού, σήκωνες το τεράστιο τραπεζομάντηλο που κεντούσες κι έκλεβες μερικές αράδες.
Επειδή όμως οι μαμάδες πάντα είχαν μάτια και από τον ποπό, αντιλαμβάνονταν ότι κάτι δε λειτουργούσε σωστά. Τότε έβαζαν σημάδι στο σημείο που έφτανες για να δουν την εξέλιξη του έργου σου.
Ό,τι κι αν σκαρφιστήκαμε , δεμένα χέρια με επιδέσμους, τρυπήματα με τις βελόνες, χανζαπλαστ στα δάκτυλα, τρίψιμο στα μάτια να κοκκινήσουν, δεν καταφέραμε ποτέ να ξεφύγουμε από την αναθεματισμένη DMC (ΝΤΕ ΜΙ ΣΕ).
Για να μας επιβραβεύσουν για το τρομερό έργο μας έβαλαν κορνίζες σε όλα τα εργόχειρα που μπορούσαν να μπουν σε κάδρο. Μπορεί να μην είχαμε τίποτα στο χωριό αλλά κορνιζάδικο είχαμε(θεία αγρονόμενα).
Αν μπείτε στα πατρικά μας «μουσεία», με συγχωρείτε…-σπίτια- θα θαυμάσετε όλα τα έργα στους τοίχους του σαλονιού: το κοριτσάκι που μαζεύει λουλούδια, το αγοράκι που στέκεται και παρατηρεί (αυτά δίπλα-δίπλα), την κοπέλα με το θλιμμένο πρόσωπο, το άλογο που τρέχει στο λιβάδι με διαστάσεις 40x60, και πολλά άλλα.
Ευτυχώς η δικά μου η μάνα δεν κατάφερε να με πείσει να κεντήσω το μυστικό δείπνο και το «καλημέρα κρήτη». Εκεί πάτησα πόδι και υπερασπίστηκα την ιδεολογία μου. Τα άλλα όμως κορίτσια, τα περισσότερα τουλάχιστον, δεν μπόρεσαν να γλιτώσουν…
Αφιερωμένο στην τέχνη που έχει πολλές διαστάσεις! Στόχος μας είναι να καταφέρουμε κάποτε να εκθέσουμε όλα τα έργα τέχνης σε μια γκαλερί στη Νέα Υόρκη(μαζί και το σεμεδάκι που στόλιζε την τηλεόραση και εκρυβε τη μισή οθόνη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου