Η Πελαγία με τα πελαγίσια μάτια

Τη συνάντησα στο Κέντρο Ψυχικής Yγείας ένα πρωί. Πελαγία την έλεγαν και μου άρεσε πολύ τούτο το όνομα. Της ταίριαζε γιατί θύμιζε τη θάλασσα. Τα μάτια της ήταν σα πέλαγο φουρτουνιασμένο με τρικυμίες και ναυάγια. Είχε κατακόκκινα μαλλιά αφημένα ελεύθερα, καλοχτενισμένα, στολισμένα με μια πεταλούδα ή και με χιλιάδες πεταλούδες αόρατες. Φορούσε ένα πανωφόρι καφέ και ήταν σα δέντρο χωρίς φύλλα. Η Πελαγία ζούσε με γατιά που τα σκέπαζε τα βράδια με τούτο το πανωφόρι κι αυτά γουργούριζαν ευτυχισμένα και μαλάκωναν τις τρικυμίες της. Η Πελαγία τάιζε και τα περιστέρια στον Άγιο Μηνά. Γέμιζε τις τσέπες της με ψίχουλα κι άρχιζε κάθε πρωί τις μετάνοιες μήπως και καταφέρει να τα χαϊδέψει.

Μπήκε μέσα και γέμισε ο τόπος με την παρουσία της. Γέμισε ο κόσμος με αγάπη. Δίπλα της ο Κωστής που τραγουδούσε κι εκείνη τον έσερνε από το χέρι. Δυο χέρια αγκαλιάζουν το χρόνο αλλιώς, τον μοιράζονται και τον καλοπιάνουν. Ζήτησε μονάχα νερό «Για τον Κωστή μου» είπε! Κι ήταν εκείνο το «μου» της κτήσης, το αγαπησιάρικο, το χωρίς ξόδεμα και παράπονο! Ο Κωστής της Πελαγίας! Μπαλώματα παντού. Πολλά μπαλώματα μα όχι για εκείνον, για τους άλλους. Εκείνος ήταν ακέραιος, εκατόλιρα, θησαυρός! Και τον φρόντιζε κι ας είχαν και οι δυο ένα ακατοίκητο ουρανό, κι ας τάιζε εκείνη τα περιστέρια και ο Κωστής τραγουδούσε, κι ας έπαιζαν μαζί τους τα παιδιά και τους κορόιδευαν.

Η Πελαγία είχε δυο μάτια πελαγίσια. Η Πελαγία είχε ξέφτια του χρόνου και κουρέλια στο μυαλό μα όχι στην καρδιά. « Τα φάρμακα που μου δωσες γιατρέσα (τι όμορφη λέξη!!!!) μου έκαναν καλό! Δεν κλαίω και δε στεναχωρώ και τον Κωστή μου»! Εκείνο το «μου»! μελωδία γλυκειά στα αυτιά μου! Το έπαθλο της! Ό,τι είχε στον κόσμο, εκείνο το «μου» ήταν, που το φρόντιζε, το ξεσκόνιζε από τις στάχτες, το στέγνωνε από τα ναυάγια, του βαζε δροσερό νερό και του στόλιζε τα μαλλιά με πεταλούδες!

Πήραν τα φάρμακα τους κι έφυγαν. Κι όπως πέρασε από δίπλα μου μου χάιδεψε τα μαλλιά και με είπε όμορφη. Και θαρρώ πως αυτό ήταν το πιο σημαντικό κοπλιμέντο που άκουσα ποτέ. Από την Πελαγία με τα πελαγίσια μάτια, που αγαπούσε τον Κωστή και κάθε πρωί τον καλημέριζε με ένα φιλί στα χείλη. Το πιο σημαντικό ήταν που είδα πώς είναι η αγάπη, η άδολη, η καθαρή, η αξόδευτη!

Απόψε που φυσάει ο νοτιάς η Πελαγία θα σκέφτεται τα περιστέρια. Θα ‘χει αγκαλιάσει τον Κωστή και θα χαϊδεύει τις πληγές του. Θα τις γλύφει σα πληγωμένο αγρίμι. Κι ύστερα θα ξαπλώσει δίπλα του κι όλη τη νύχτα θα τον κοιτάζει με τα πελώρια πελαγίσια μάτια της.

Αν τους συναντήσετε αφήστε τη να σας χαϊδέψει τα μαλλιά. Πιο ευγενική ψυχή δεν συνάντησα ποτέ μου….

Στην Πελαγία, στον Κωστή και στην αγάπη τους….