Με ζορίζουν οι αποχωρισμοί. Όταν μπαίνω σε σπίτια με σφραγισμένες κούτες κλείνουν κουτάκια μέσα μου. Χαρτόκουτες με μυστικά και θησαυρούς! Λες κι η ζωή χωράει στις κούτες! Προστατευμένες εικόνες με «φουσκωτάκια» που από παιδί αγαπούσα να σπάω για να μην προστατέψω τίποτα. Μην καταχωνιάσω τα σωστά και τα λάθη από φόβο μην παραμείνουν έτσι και δεν πάρουν τον αέρα τους και δεν αλλάξουν ρότα και παραμείνουν πάντα σωστά και λάθη. Τι να πάρεις και τι να αφήσεις; Ποιο βάρος να αντέξει η πλάτη; Πόσο βάρος να κουβαλήσουν τα χέρια;
Τσιγγάνικη ψυχή! Να αλλάζεις πόλεις και κάθε φορά να αφήνεις κομμάτια εδώ κι εκεί. Πετραδάκια για να βρεις πάλι το δρόμο αν σκεφτείς και αποφασίσεις να γυρίσεις. Κοντορεβιθούλης που μεγάλωσε κι ακόμα παραμένει παιδί!
Σε παρατηρώ να κρύβεις την αμηχανία. Να θες και να μη θες. Μαρτύριο η ρημάδα η αμφιβολία. Και πρόβα δεν έχει και η ρημάδα η ζωή! Αμέσως πρεμιέρα. Δεύτερη παράσταση δεν παίζει. Κάθε φορά καινούριο σενάριο. Ανασαίνεις και βουτάς και σιγουριά καμιά! Νέα αρχή. Ίδια η ζωή και μία.
Έχεις πολλά αμάζευτα και σκορπισμένα και όνειρα αμέτρητα που περιμένουν και κουράστηκαν να παραμένουν όνειρα. Να τα κυνηγήσεις. Σε όλα τα κατάφερες! Σε όλα θα τα καταφέρεις! Πόσο σίγουρη είμαι;;;Τοοοόσο σίγουρη!
Κοιτάζω το ξύλινο αλογάκι που μου χάρισες. Είχα ένα όταν ήμουν παιδί. Κακό μου κανες άθελα σου. Άντε να μαζέψεις τον αυθορμητισμό και την παιδικότητα. Κάποιος παλιός αγαπημένος την έλεγε ανωριμότητα. Δε βαριέσαι! Κι αυτοί που ωρίμασαν τι κατάλαβαν; Λες και τα τακτοποίησαν καλύτερα; Κάπου βολεύτηκαν και βαρέθηκαν να σηκωθούν πιο ψηλά και να δουν τις φωτιές.
Είσαι πολύ σπουδαίος! Είσαι πολύχρωμος! Το γκρίζο σκόρπισε πια και χάθηκε. Ένας πολύχρωμος καμβάς! Τώρα μόνο ταξίδι! Χωρίς ευθείες βαρετές! Καλή αρχή! Καλή τύχη! Το αλογάκι έγινε πια το αγαπημένο μου. Το αγάπησε και ο Φέλιξ…
Έτσι σε καλοστρατίζω! Δε σε αποχαιρετώ. Θα σε ξαναδώ. Θα ανταμώσουμε πάλι σε άλλη εποχή με νέα δεδομένα και θα πούμε σπουδαίες αναμνήσεις και θα σε δούμε πρωταγωνιστή όπως σου αξίζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου